Dat de Aussies sympathiek zijn, staat buiten kijf. Zoek je de weg, dan zullen ze je al tonen waar je heen moet nog voor je nog maar de minste intentie maakte om het zelf te vragen. Denkt een schattig, oud vrouwtje dat je portefeuille uit je handtas hangt (wat uiteindelijk de flap van je voor haar veel te moderne handtas blijkt te zijn)? Dan zal ze je met veel plezier waarschuwen voor de gevaren die daaraan verbonden zijn. Of moet je misschien naar toilet? Geen probleem, je mag eender welke bar binnenstappen, zelfs zonder enige consumptie (soms wil je gewoon nog rap wat bezoeken) zullen ze je met een vriendelijke lach begroeten.
Ook voor een gezellig babbeltje op de bus zitten ze (zo goed als) altijd op de eerste rij. Zo ook gisterenvoormiddag toen ik de bus nam richting de 'big city' om gezellig wat rond te kuieren op een marktje in The Rocks. Zo ontmoette ik ene Matt. Een gigantisch grote Aussie uit Melbourne met schouders die 5x zo breed zijn als de mijne, haar dat rosser was als dat van onze Florian en een lengte waar ik een beetje bang van kreeg. Cliché als het was, begon ons gesprek met een: "Hé, is dit de bus naar Circular Quay?" Aangezien dat de enige bus is die ik al genomen heb, kon ik gelukkig zijn vraag positief beantwoorden.
Zoals iedereen hier zo'n beetje, hoorde hij meteen dat ik niet van hier was. Om nog wat in de clichés te blijven hangen, was zijn tweede vraag bijgevolg - je kan het waarschijnlijk al raden - "Waar kom je vandaan?" Bescheiden als we zijn, antwoordde ik met een verlegen "from Belgium..." Verder ging ons gesprek nog over het beroep dat we deden, de reden van ons verblijf in Sydney en de verschillen tussen Australië en België. Sneller dan anders bereikte de bus plots zijn eindbestemming waarop we samen uitstapten en een vriendelijke "thank you, driver!" riepen richting de chauffeur (een mega coole gewoonte die ze overal ter wereld zouden moeten invoeren).
En dan was het moment aangebroken waarop onze wegen zouden scheiden. "Really nice meeting you, Injay (mijn naam is blijkbaar een beetje moeilijk om uit te spreken hier), thanks for the chat!" En dan gebeurde het. Hoewel ik aanvankelijk dacht dat hij mij van ver een afscheidskus op mijn wang zou geven, nam hij mij plots zo hard vast dat ik wel in een houdgreep verzonken leek te zijn. Met zijn veel te gespierde armen rond mijn middel gewikkeld en zijn handen kloppend op mijn rug, alsof we elkaar al jaren kenden, knuffelde hij mij zo hard dat ik maar aan één ding kon denken: "Hoe ongemakkelijk kan een situatie eigenlijk worden?"
Gegeneerd en geschrokken als ik was, stijfde ik ondanks de warme temperaturen harder op dan een diepvries ooit zou kunnen. Terwijl ik mij bedreigd voelde door deze gigantische schending van mijn persoonlijke ruimte, dacht ik tegelijk dat een afscheid als dit misschien wel heel gebruikelijk is hier. Met dit in mijn achterhoofd, wilde ik hem natuurlijk niet beledigen en probeerde ik toch een gigantische glimlach te forcerren. Toen hij wegstapte richting treinstation - waar hij zijn gloednieuwe vrouwtje ging ophalen - bleef ik nog even stokstijf op de grond staan, uiteraard met een frons die nog nooit zo diep was en een blik die heel Sydney in verwarring kon brengen.
Rest me nog enkel de vraag te stellen: Wat gaan we hier nog allemaal meemaken, zeg?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten