Rihanna for River Island: 100 procent RiRi... En precies dat is het probleem

Zwart en ordinair domineren de show

Als grote Rihannafan is het heus geen verrassing dat ik net als miljoenen andere NAVY-leden al maanden uitkeek naar haar grote entrée in de fashionworld. Mijn hoera-factor beleefde gisterenavond dan ook een hoogtepunt toen het ein-de-lijk zover was: Rihanna stelde haar allereerste 'River Island'-collectie voor tijdens de Fashion Week in Londen.

Denim on denim

Natuurlijk zou RiRi RiRi niet zijn mocht de catwalk geen speciale compositie gekregen hebben. Met een ingewikkeld bakjesdecor kregen we de modellen iets langer dan gebruikelijk te zien, waardoor we tijd genoeg hadden om haar eerste 'zelf samengestelde' outfits helemaal in ons te laten opnemen. 

Hoge splitten

Blote buikjes: check, lange splitten: check, spannende topjes, felle kleurtjes en hoge hakken: check, check, check! De collectie voor River Island was echt 100 procent Rihanna. Mochten we enkel de schaduw gezien hebben van de modellen, zouden we telkens opnieuw gedacht hebben dat het RiRi zelf was die de catwalk besteeg. Geen twijfel mogelijk: Rihanna heeft echt wel haar invloed laten gelden tijdens de samenstelling van de collectie. Maar laat dit nou net het probleem zijn...

Trendy rood en geel

Ik weet dat ik met deze woorden ongetwijfeld enkele fashionista's tegen de kar stoot die de Diamonds-zangeres loven omwille van haar bijzondere stijl, maar serieus: wie wil nu rondlopen in outfits die doen denken aan die van Rihanna? En jawel, toch vind ook ik dat die hele 'good girl gone bad'-stijl haar perfect afgaat, maar ze is een wereldster voor iets. Lady Gaga's vleesjurk was ook niemand beter op het lijf geschreven dan haar, maar dat wil daarmee nog niet zeggen dat we allemaal staan te springen om er ons ook eentje aan te schaffen. Als 'only girl in the world' (die quote kon ik echt niet laten liggen, sorry!) is het met andere woorden Rihanna's volste recht om ordinair over straat te trippelen, maar hé, daarom hoeven wij dat toch nog niet te doen!

Prints mochten natuurlijk niet ontbreken...

En dan zou ik nog bijna haar allergrootste blunder vergeten, want hé, waar zitten die roze tinten, RiRi? Good or bad girl, geen kleur die een stoere meid beter op het lijf staat geschreven dan een beetje streetstyle PINK. 

Nouja, het was natuurlijk nog maar de eerste keer dat Rihanna een kledinglijn samenstelde. We gunnen haar voorlopig het voordeel van de twijfel. Maar laten we hopen dat ze haar (roze) lessen trekt voor de toekomst, want of het nu terecht is of niet, haar collectie zal sowieso aanslaan...

Hoezo, wij vieren toch geen Valentijn, Kip?

Woensdag 13 februari 2013, 20 uur 43:
"Sech Kip, morgen is het Valentijn, je bent dat toch niet vergeten hé?" Zoals gewoonlijk was mijn subtiliteit ver te zoeken. Deze keer had ik er gelukkig een prima uitvlucht voor. Ik lag namelijk met barstende koppijn en lichte vermoeidheidsverschijnselen ziek maar vooral lui te wezen in de zetel. Gelukkig was mijn favoriete soap net voorbij (Thuis ofcourse, what else?) waardoor ik even voldoende krachten had verzameld om mijn half slaperige ogen naar boven te richten zodat ik de verrassende, maar vooral paniekerige blik kon waarnemen bij mijn liefste Kippenboutje.

"Hoezo, Valentijn? W-wij v-v-vieren dat toch helemaal niet, Kip?", stamelde hij terwijl een zweetdruppel van zijn voorhoofd liep en via zijn rechter neusvleugel uiteindelijk op mijn hand terechtkwam. Te tam (lees: te slap) om uit mijn krammen te schieten voor deze verschrikkelijk gore en degoutante uiting van onze 'verbondenheid', besloot ik mijn Kippie nog wat langer in het ongewisse te laten.

En terwijl ik mijn allerzieligste blik opzette, wat me opvallend goed lukte aangezien de inhoud van mijn hoofd nog steeds door een betonmolen werd gedraaid, sprak ik mijn lieve schattenbol onschuldig toe: "Maar schat, ik ben ziek, dat is toch iets helemaal anders. Trouwens, ik denk dat ik me met een cadeautje veel sneller beter ga voelen..." Mocht ik een man zijn, zou dit precies het moment zijn waarop ik me vol verontwaardiging en met licht verheven stem luidop zou afvragen: "En dan durf jij het nog 'raar' te vinden dat wij mannen geen snars van jullie begrijpen?!"

Maar zo werkt het niet bij mijn Kippie, integendeel. In plaats van mij de les te spellen en mij erop te wijzen dat dit hele anti-commerciële, 'durf mij geen pakje te geven op Valentijn'-gedoe in eerste instantie mijn idee was, kwam hij met een veel verrassender antwoord opzetten: "Och schat, ik heb toch al lang een cadeautje voor jou in gedachten!"

Hoewel ik mijn kinderlijke vreugde zo goed mogelijk probeerde te verbergen, gaven de fonkelingen in mijn ogen me geen schijn van kans. En het mag dan wel totaal zinloos geweest zijn, toch besloot ik mijn "Eeeeeecht? Dat is zo lief, Kip!" voor mezelf te houden. Ik mocht dan misschien als een vod in de zetel liggen, mijn waardigheid was nog net niet aangetast en dat wilde ik nog even zo houden. 

Donderdag 14 februari 2013, 16 uur 32
Zoals beloofd wandelde mijn Kippie de living binnen met een grote zak onder zijn arm. Aangezien ik wel degelijk aanhangster ben van het gezegde 'het is het gebaar dat telt', was ik oprecht blij met de inhoud: een grote koekjestrommel én een zakje namaak M&M's, hoera! Ook al bleek zijn tweede pakje uiteindelijk vooral te dienen om zijn eigen honger te stillen, het kon mij geen snars schelen. Mijn maag was trouwens nog niet klaar voor deze zoete aanval en die koekjestrommel zal na mijn ziekteverlof op de redactie ongetwijfeld in de smaak vallen. Wat mijn Valentijnsdag daarentegen helemaal compleet maakte, was een daad die nog duizend keer eenvoudiger was dan zijn last minute samengestelde cadeau.  

Terwijl hij met zijn grote lijf een poging deed om comfortabel te zitten op die ene vierkante centimeter die mijn dweilige lichaam voor hem had overgehouden in de zetel, keek hij me aan en sprak hij liefdevol: "Kip, je ziet er mooi uit." Hoewel ik duizend procent zeker wist dat ik er nooit eerder in mijn leven zo slecht had uitgezien als toen, uitte hij de woorden zo gemeend en oprecht dat ik niet anders kon dan geloven dat ik er echt goed uitzag. En terwijl er een wervelwind van ontroering door mijn zieke lijf raasde, dacht ik bij mezelf: "Ojee, ik heb echt de meest fantastische man ter wereld!"

Dromend over hoe ik mijn Kip later mijn ja-woord zal geven en samen lieve, schattige kuikentjes op de wereld zal zetten, miste ik bijna zijn uitvoerige beschrijving van het echte pakje dat hij voor mij in gedachten had. Het enige dat ik nog kon opvissen was "maar ja, aangezien je ziek bent, heb ik dat etentje maar afgezegd". En zo zorgden de microben, die ik had misbruikt om een cadeautje los te frutselen bij mijn Kippie, er uiteindelijk voor dat ik nog een jaartje langer zal moeten wachten op mijn meest clichévolle (maar stiekem zo begeerde) Valentijnsdinertje...

Oew yeah, van dit geweldige team maak ik deel uit!

Ooit al gehoord van HLN? Natuurlijk heb je dat, tenzij je de laatste tien jaar zowat op een andere planeet hebt doorgebracht. HLN mag zich immers met veel trots de grootste (en wat mij betreft ook de beste) nieuwssite van Vlaanderen noemen. Maar dat is natuurlijk niet waar het hier om draait, wel dat ik van dit übergeweldige, formitastische, o zo geweldige team deel mag uitmaken, oew yeah! 

Een vreugdedansje, inclusief marginaal kreetje is er nooit van gekomen (of toch niet in het openbaar, *gniffel, gniffel*), maar wat voel ik me dolgelukkig en ongelooflijk vereerd dat ze mij hebben uitgekozen om hun team te vervolledigen. En neen, ik had dat fotootje op de redactieoverzichtspagina niet nodig om mij welkom te voelen bij HLN, want dat doe ik eerlijk gezegd al vanaf mijn allereerste stagedag op 2 april vorig jaar. Wat natuurlijk niet wegneemt dat ik stiekem wel een ieniemienie beetje blij ben dat onze geweldige lezers nu ook een gezicht kunnen plakken op die trezebees die ooit een artikel schreef met als kop 'Wat Lady Gaga en Astrid Bryan gemeen hebben'. Wie in zijn gedachten den John al het little monstertje van Lady Gaga ziet spelen, moet ik echter teleurstellen. Wel de gewijzigde haarkleur van de dames deed dienst als uitgangspunt.

Een vast contract hebben ze nog niet onder mijn neus geschoven, daar ik momenteel bijspring voor een collega met zwangerschapsverlof, maar ik geniet echt oprecht van elke dag dat ik wel artikeltjes online mag zetten. Bovendien heb ik niet alleen het geluk om dagelijks nieuwe dingen te leren (cliché, I know, maar het is echt zo!), ik behoor ook tot de weinigen op deze wereld die elke ochtend met een reuzeglimlach op hun gezicht mogen wakker worden, gewoon omdat ik weet dat er opnieuw een fantastische dag op mij ligt te wachten. "Kinneke toch, ge zijt nog jong, ge weet niet beter" mag dan wel een reactie zijn die mijn euforie af en toe tot bedaren brengt, uiteindelijk haalt mijn "what the hell, laat mij nu maar gewoon genieten van het moment" keer op keer de bovenhand, inclusief een luid hoeraatje in mezelf omdat ik durf op te komen voor wat ik wil.

Ik mag dan wel een recht van de schoolbanken komend groentje zijn dat nog niet veel vergelijkingsmateriaal heeft bemachtigd, de sfeer die hangt op de HLN-redactie is echt wel ongelooflijk en uniek. Zo heb ik in het verleden tijdens vakantiejobs mogen ervaren hoe koel en afstandelijk het er op een ander soms aan toegaat. Als ik dat vergelijk met de leuke momenten die wij beleven tussen het harde werken door (wat we echt wel doen hoor!), besef ik des te meer hoe hard ik mijn pollekes mag kussen dat ik bij HLN ben terechtgekomen.

Als ik heel eerlijk ben, moet ik wel toegeven dat HLN niet op de eerste plaats stond in mijn stagelijstje. Gebeten door de showbizzmicrobe hoopte ik echter een plekje te bemachtigen bij de gespecialiseerde 'roddelpers'. Achteraf mag ik alleen maar blij zijn dat ze mij daar toen niet nodig hadden. Het belangrijkste dat ik tot nu toe geleerd heb, is immers om van alles op de hoogte te blijven. En dat gaat nergens beter dan Thuis euh, wat zeg ik nu, dan bij HLN natuurlijk. Hoewel ik momenteel werk voor het megageweldige vrouwenteam, is er voldoende ruimte om af en toe te proeven van het harde binnenlandse en buitenlandse nieuws. En jawel hoor, soms mag ik ook nog wat van mijn fel begeerde showbizz'kes op onze lezers loslaten. Van een boeiende job gesproken, I know!

Wat de toekomst brengt, zien we dan wel. Mochten we het allemaal op voorhand weten, zou het woord 'uitdaging' immers nooit in het woordenboek zijn opgenomen. Ondertussen focus ik mij wel rustig verder op de drie zaken waar het mij momenteel het hardst om draait en dat is genieten, bijleren en jawel, mij rot amuseren!

Waarom enkele dagen ziek zijn nog zo slecht niet is

Ik geef toe dat het niet gemakkelijk is om nog maar iets positiefs te bedenken als de slechte bacteriën in je lichaam plots goesting krijgen om de goede aan te vallen en er diep vanbinnen een hevige strijd losbarst om de overwinning. Komt daarbij nog eens kijken dat je je super schuldig voelt tegenover je collega's omdat je ze gedwongen in de steek moet laten door die verdomde ziektekiemen. 

Hoe onwaarschijnlijk het op dat moment ook lijkt, er zijn wel degelijk voordelen verbonden aan ziek zijn. Of denk je misschien dat de kans op een wonderbaarlijke genezing sneller gaat door je alleen op de negatieve zaken te focussen? No way, baby! Positief denken is de boodschap, zelfs als je hoofd voelt alsof je drie dagen non-stop in een slechte 'drum and bass'-club hebt rondgehangen en je zicht verdacht veel zwarte vlekken vertoont (zelfs met je ogen toe, auwtch!). 

Aangezien dit op het eerste gezicht misschien een beetje ongeloofwaardig in de oren klinkt, deel ik alvast mijn prettig gestoord lijstje met microbevoordelen.

1. Lichaamshygiëne, wat is dat?
Het is misschien een beetje goor, maar waarom zou je je zorgen maken om lichtjes naar zweet ruikende oksels en een iets dikker laagje tandplak als je toch maar een hele dag met je tamme kont in de zetel hangt? Je medemensen blijven sowieso ver uit je buurt uit vrees dat je ze zou besmetten. Geen enkele reden dus om je beperkte krachten te verspillen aan een bad of douche, laat staan aan een vermoeiende, drie minuten durende poetsbeurt.

2. Trek op avontuur... vanuit je zetel
Is er een topserie die je altijd al wou zien of een boek dat al maanden wacht om gelezen te worden? Wel, het moment is eindelijk aangebroken! Kleine tip: start niet te vroeg, maar gun jezelf eerst de nodige rust. Je wil de eerste pagina van 'Vijftig tinten grijs' echt niet op je voorhoofd hebben staan gedrukt...

3. Bh-loze vrijdag zonder gêne
Meestal volstaat zelfs bh-loze vrijdag niet om je moed bij elkaar te sprokkelen om je borsten een dagje vrijheid te gunnen. De kans op een zichtbare stijve tepel boezemt ons immers zoveel angst in dat we het hooguit op een pushuploze-vrijdag houden. Laat de kans op een ongewenste tepelkijker nou net praktisch onbestaande zijn als je ligt ziek te wezen in de zetel. De ideale moment dus om je bh een paar dagjes congé te gunnen...

4. Sporten? No way! Rusten op 'doktersadvies'
"Ben je nu weer niet gaan sporten? Wat ben jij toch een ongelooflijk dikke tamzak!" Hoewel je deze reactie wekelijks (100 procent terecht) om je oren krijgt geslingerd, zal er zich nu geen kat aan wagen. Iedereen weet immers dat wie ziek is, zich aan slechts één schema moet houden en dat is het 'rust zoveel mogelijk uit'-schema. En het leukste van al: je hoeft je er niet eens schuldig om te voelen. Heerlijk toch!

5. De 'sorry, ik heb echt geen trek'-uitvlucht
Eet je als een mus en ben je bovendien heel kieskeurig in het voedsel dat wel of niet op je bord mag komen? Dan beleef jij je hoogdagen als zielig ziektekiempje. Zelfs het grootste onmens laat immers een zieke zelf kiezen wat hij of zij naar binnen wil spelen. Is de keuze aan lekkernijen toch niet zo uitgebreid? Dan kan je nog altijd een beroep doen op de "pfff, ik krijg nu echt niets binnen hoor"-uitvlucht. Met een beetje geluk staat er binnen het uur een heerlijk kopje verse soep voor je neus. Wat je bovendien niet zelf in de vaatwasser moet zetten zodra het leeg is, want inderdaad, daar voel je je nog altijd te slap voor. 

6. Biep, biep, oh, wat ben ik populair
Krijg je op een doordeweekse dag amper sms'jes of fake je regelmatig een telefoongesprek om te doen alsof je toch een beetje populair bent? Dat is helemaal voorbij. Je bezorgde collega's, vrienden en familieleden zullen immers regelmatig van zich laten horen om te checken of alles wel oké is met jou. Al is er wel één klein nadeel aan verbonden: aangezien je het grootste deel van de dag alleen doorbrengt, is er meestal niemand getuige van je plotse (tijdelijke) populariteitstoename...

7. Lang leve joggingpakken
We geven het niet graag toe, maar als we even heel eerlijk zijn, kunnen we niet anders dan bevestigen dat er niets op aarde heerlijker rond ons lijf zit dan een fluffy, lekker los zittend joggingpak. Aangezien je aan je dokter beloofd hebt dat je de komende dagen de deur niet uitkomt, hoef je je hier niet eens voor te schamen, want niemand zal het merken. Bovendien spaar je elke ochtend minstens 20 minuten uit doordat je geen oncomfortabele, totaal niet lekker zittende outfit moet uitkiezen. En die gewonnen tijd kan je doodleuk gebruiken om... nóg wat langer in de zetel te hangen, hoera! En dan heeft zo'n joggingpak nog een leuk extraatje. Zo zit het ook 's nachts verdacht lekker, waardoor je je op 24 uur tijd geen enkele keer hoeft om te kleden. Als dat geen win-win is!

8.  Queen van de zapper
Niemand kan weerstaan aan zielige ziektekiemoogjes. Nu je ze zonder moeite toch op je snoetje hebt staan, kan je er maar beter gebruik (lees: misbruik) van maken om je de zapper toe te eigenen: "Hoezo Terzake? Maar Thuis is al begonnen, snik, snik..." Wees maar zeker dat niemand je zal durven tegenspreken. Maar het allerbelangrijkste: geniet ervan zo lang het duurt. Zodra je koorts opnieuw onder de 38° is gezakt, ben je sowieso queen af...

Geef toe, met deze positieve gedachten in je achterhoofd is de kans reuzegroot dat je in no time herstelt en opnieuw je dagelijkse verplichtingen kan volbrengen. Zelf nog ideetjes? Let me know!