zondag 29 september 2013

Van absolute droomvrouw naar ordinaire tafeldanseres in vijf sterren


"Vriendelijk lachen en beleefd knikken." Met deze tactiek in mijn achterhoofd zou ik de Hollywood Boulevard in mijn eentje wel overleven tussen de tientallen opdringerige tourbusverkopers, in filmster verklede fooizoekers en crazy Americans. Niet dus. Nog geen minuut was ik het metrogat uit of er kwam al een superheld (ik weet niet eens dewelke) op me afgelopen met de vraag of ik met hem op de foto wilde. "Niet met mij, hoor", dacht ik bij mezelf. Ik bedankte vriendelijk voor het aanbod en stapte verder, apetrots op mijn eigen kordaatheid. 

Zo fier als ik toen was op mezelf, zo hard schaamde ik me nog geen minuut later. Zoals het een echte superheld betaamt, ging ook deze immers door tot het bittere einde, uiteraard met een gewijzigde strategie. "Oh babe, you are so beautiful! I would die to go on a picture with you." Na een korte terugblik in mijn geheugen kwam ik tot de vaststelling dat er nog nooit een wildvreemde vent zo hard had gesmeekt om met mij op de foto te mogen. Kwam daar nog eens bij kijken dat ik me met de Walk of Fame onder mijn voeten stiekem wel een kleine diva voelde. 

Gevolg? Nog voor ik het woord "okay" had gevormd, stond er al een Japanse vrouw met mijn fototoestel in haar handen. De superheld drong mijn intieme zone binnen en trok nog een tweede (deodorantloze) collega-held in mijn richting. Net voor de klik werd ik uiteraard herinnerd aan de verplichting om een gepaste fooi te geven. "Hoezo, fooi?! Hij wilde toch met míj op de foto?", jammerde mijn onschuldige zelve. "Jij naïeve trut!", schreeuwde de kritische ik terug. "Nou, ik zal toch een geweldig kiekje hebben", troostte ik mezelf. Maar nee, zelfs dat was me niet gegund. Aan te weinig oefening zal het niet gelegen hebben, maar toch was mijn foto leeg, om niet te zeggen totaal onbestaande. Wat al die Japanse toeristen doen met hun gigalenzen rond hun hals, is me sindsdien één groot raadsel.

Volhouder als ik ben, volstond één slechte ervaring natuurlijk niet om mijn strategie plots overboord te gooien, dus bleef ik vriendelijk lachen en beleefd knikken. Alweer met succes (of juist niet), want amper vijftien meter verder werd ik alweer tegengehouden door een schattige versie van de Fresh Prince of Bel-Air. Minstens 30 centimeter kleiner dan Will Smith, maar met een glimlach waar mijn door de zon verhitte lijf niet aan kon weerstaan. "Please babe, let me take you to Vegas! Let's get married right away!", brulde hij me enthousiast toe. De kans dat ik ooit nog zo'n gigantisch romantisch en compleet onverwacht aanzoek krijg, is geheel uitgesloten. Ik kon mijn schaterlach dan ook niet bedwingen. Maar hoe graag ik ook een tussenstopje in Vegas wilde maken, voelde ik me toch genoodzaakt om te weigeren en ik wandelde met een zichtbaar geamuseerde blik verder. 

Nog geen vijf sterren was ik opgeschoten of de Fresh Prince hield me alweer tegen. "Anyway...", begon hij. "Can you dance on a table? I still need some girls for this evening..." En toen wist ik het zeker: dit is Hollywood. Net op het moment dat je denkt het zotste nu wel te hebben meegemaakt, moet de eigenlijke gekheid nog losbarsten. "No, I'm sorry", stotterde ik, compleet verrast door zijn vraag. "But good luck!", bracht ik nog over mijn lippen en ik liep verder, diep teleurgesteld door mijn degradatie van absolute droomvrouw naar ordinaire tafeldanseres. 

Eens thuis bevestigde ik mijn vermoeden: op tafels dansen is niet voor iedereen weggelegd, helaas.