Moekiiieee, ik wil een kangoeroe!

Of het nu komt omdat ze zo onbereikbaar ver zijn of omdat Skippy onze hoofden helemaal zot heeft gemaakt toen we nog schattige, naïeve kindertje waren, ik weet het niet. Wat wel met duizend procent zekerheid kan gezegd worden is dat ie-de-reen gek is op kangoeroes en aanverwanten. Terwijl de ene dit op een subtiele manier duidelijk maakt, beginnen anderen kangoeroewijs in het rond te stuiteren zodra ze er eentje in het vizier krijgen. Het zal je weinig verbazen, maar ik behoor met elke vezel van mijn lijf tot de tweede groep, zo werd gisteren wel duidelijk tijdens mijn bezoekje aan het Featherdale Wildlife Park in Sydney.

Na 22 jaar wachten, is het gisteren immers eindelijk gebeurd: ik heb mijn allereerste kangoeroes gezien. Wie dacht dat ik in mijn normale doen al behoorlijk freaky uit de hoek kan komen, had me toen moeten bezig zien. De vreugde die deze beestjes in mij naar boven brachten toen ze vrolijk in het rond huppelden was zo magisch dat ik begon te lachen als een zesjarig meisje dat voor de eerste keer in haar leven op de paardenmolen mocht. 

Alsof mijn dag alleen al bij het kijken naar deze lieverdjes nog niet geslaagd genoeg was, mocht ik de schattige kangoeroes en wallaby's ook nog aaien en eten geven. Dat laatste mag je heel letterlijk nemen.  Met hun koddige snoetjes kwamen ze het hoopje grasachtige voederkorreltjes uit mijn hand eten. Kwestie van hun evenwicht niet te verliezen, lieten ze ondertussen hun zachte pootjes rusten op mijn handpalmen. Jeetje, ik smolt gewoon, niet normaal, on-be-schrij-fe-lijk!

Met een euforisch gevoel dartelde ik op het einde van mijn bezoekje nog even rond in de souvenirshop. En precies dan, op het moment dat ik het helemaal niet meer verwachtte, vroeg een lieve meneer of ik zijn babykangoeroe even wilde vasthouden. Euh, du-huh! Net als bij een menselijk kindje, voelde ook deze kleine spruit zich behoorlijk hard aangetrokken tot mijn krullenbol. In plaats van kleine vingertjes waren het nu echter superzachte pootjes die op een wip vast kwamen te zitten in mijn haardos. In tegenstelling tot lichte ergernis, voelde ik  nu echter een warme, liefdevolle gloed vanbinnen. Vandaar dat ik het nu zo ongeveer 99 procent zeker weet: mocht ik ooit terugkomen als dier, ben ik sowieso een mamakangoeroe met een kleine joey in mijn buidel!

Toen de gids even niet opkeek, heb ik nog geprobeerd de lieve baby te ontvoeren. Zonder succes, helaas. Nou, in mijn dromen zal ie zeker nog regelmatig opduiken, dat staat vast!

Er zijn zo van die zaterdagen...

...waarop je 's morgens wakker wordt en je geen flauw idee hebt met welke activiteiten je de dag nu weer zal vullen. Sinds ik hier helemaal in mijn eentje in de gigantisch grote maar o'zo geweldige wereldstad Sydney zit, durft de frequentie van dergelijke dagen wel eens toe te nemen. 

Gelukkig kan je op zo'n momenten nog rekenen op de allerliefste Google-man. En zo besloot ik vorige zaterdag om mijn planning eens volledig te laten afhangen van wat het zoekresultaat 'Sydney Market' zou opleveren. Op basis daarvan trok ik richting Glebe waar blijkbaar elke zaterdag en zondag een vintagemarktje doorgaat. Bij mijn busoverstap aan het Sydney Central Station ontdekte ik echter een gigantisch grote, (voornamelijk Aziatische) binnenmarkt. Na wat geslenter en kleine aankoopjes, zette ik uiteindelijk koers verder richting Glebe. 

In tegenstelling tot de gebruikelijke flink opgetutte Aussies, liep ik daar een heel ander volkje tegen het lijf.  Zoals ik op een vintagemarktje wel had kunnen vermoeden, wandelde ik voor ik het goed en wel besefte tussen de allercoolste hipsters. Even later waande ik me weer even helemaal terug in Valencia dankzij een korte eetpauze in een typisch Spaanse chocoladebar. Aan churros heb ik me niet gewaagd, maar dat heerlijke stukje brownie dat je hieronder op de foto kan zien, ging heel vlotjes naar binnen. 

Om de dag kleurrijk af te ronden, ben ik nog even blijven hangen in the big city. Niet dat het er anders al niet ferm de moeite is, maar aangezien het Vivid lichtspektakel nog steeds aan de gang was, hing er net dat tikkeltje extra magie in de lucht. Voor wie er nog zou aan twijfelen: Sydney + Me = dikke liefde!

Chocolate Saturday = héérlijk

Vintage @ Glebe

Omdat we onszelf hier soms even aan moeten herinneren...

Vivid Sydney - Nou, je moet je stad ergens mee versieren...

Euforie in de supermarkt

Jullie herinneren je misschien nog mijn blogbericht over die aangebrande kookpot nadat ik een maand geleden eens zelfgemaakte appelmoes probeerde te bereiden. Wel, die bevestiging van mijn complete onkunde op 'cuisinaal' vlak is totaal overbodig geweest  Toen ik gisterenavond op mijn slakkengangetje en met mijn tong half op de grond ('k had net 1,5 uur gefitnest) door de supermarkt wandelde, stootte ik toch wel niet op een vooraf geprepareerde POT APPELMOES zeker?! Serieus - echt waar - zonder zeveren. Je kan niet geloven hoe euforisch ik de rest van mijn boodschappenlijstje heb afgewerkt.

Nou, ik weet dat je moet blijven oefenen, wil je iets bereiken in je leven (repeteren, repeteren, wie zijn best doet zal het leren - danku Samson), maar in dit geval gaat deze stelling niet op. Zo zullen de vele heerlijke potten appelmoes die ik hier nog zal binnenhalen mij niet alleen ontzettend veel (tevergeefse) moeite besparen, ik moet per pot ook amper 2 dollar neertellen. Wie ooit al eens in een Australische supermarkt heeft rondgelopen, weet dat dit bedrag ongeveer het allerlaagste van het laagste is wat je hier kan tegenkomen. Daarom heb ik beslist dat ik deze speling van het lot met open armen moet aanvaarden. Heel diep vanbinnen heb ik trouwens al zo'n vermoeden dat mijn kookpotten - die de laatste zes weken doodsangsten doorstonden - me eeuwig dankbaar zullen zijn...

Rest me nog drie dingen te doen: de pot openkrijgen, aanvallen en - het allerbelangrijkste - genieten!

Inge + bruinen zonder zon = #FAILURE#

Prachtige enkelovergang

Hoewel het hier vrijdag een prachtige dag was met 'winterse' temperaturen tot 24 graden, moest ik me zaterdag met een hele hoop minder tevreden stellen. Toen het tot overmaat van ramp ook nog begon te regenen, kon ik niet anders dan een ultracoole indooractiviteit te bedenken. Ik zou mezelf bijvoorbeeld kunnen getrakteerd hebben op een heerlijke, zelfgemaakte maaltijd, al weten we allemaal dat dit met mijn beperkte kookkunsten letterlijk in het water zou vallen. Een no-go dus. Wel had ik een filmpje kunnen opleggen om ondertussen met mijn benen omhoog in de zetel te genieten van de rust. Maar aangezien ik al maanden geen film meer had bekeken, was de keuze zo groot dat ik werkelijk stress kreeg van erover na te denken.

Gelukkig is mijn inspiratie op dergelijke momenten voldoende groot om uiteindelijk toch het gepaste entertainment te vinden. En zo bedacht ik me plots dat mijn benen wel héél erg wit zijn. Mocht ik in België zijn, zou dit het minste van mijn zorgen zijn, aangezien ik ze daar toch lekker kan wegstoppen achter mijn lange broek. Maar sinds ik hier in Sydney zo sportief ben geworden en mijn melkflessen nogal hard afsteken ten opzichte van al die donkerbruine (graatmagere) stelten in de fitness, zag ik maar één oplossing voor ogen: zelfbruiner, zelfbruiner en nog meer zelfbruiner!

Schiet me nu niet meteen af voor deze ontzettend onnatuurlijke manier van 'bruinen', maar stel je even in mijn plaats. Met regen die als bakken uit de lucht viel, kon ik al niet rekenen op de zon. En het kankerverwekkende alternatief  dat de veel te positieve naam 'zonnebank' meekreeg, is al zeker not done. Dus: een onschuldig laagje 'bruinen zonder zon' was nog zo'n slecht plan niet, toch?

Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee waarom ik het hier zo goed zit te verdedigen, want het resultaat was een complete mislukking, een gigantisch fiasco, om maar niet te zeggen een cosmetische ramp. Niet op het eerste gezicht, nee hoor, toen zag het er helemaal geweldig uit. En precies op dat moment heb ik de grootste fout gemaakt die een cosmeticagebruiker ooit kan maken: geloof hechten aan de boodschap op de verpakking. 

Voor een nóg beter resultaat kon ik immers beter "een tweede laagje aanbrengen". Gevolg? Benen die minstens 4 tinten bruiner zijn dan mijn armen. Wat er daarentegen wél op de verpakking had mogen staan, is dat je voorzichtig moet zijn met vingerafdrukken in de buurt van je enkels. Ik had er in elk geval een pak minder belachelijk uitgezien. Een kleine "vergeet alles niet goed uit te smeren"-boodschap had mijn benen bovendien kunnen besparen van die lelijke donkerbruine strepen die hen momenteel sieren en die de gelijkenis met een zebravelletje plots veel treffender maken dan ik zelf wil.

De grote schuldige

Voor wie het zich nog afvraagt: nee, ik ga de gemene raad om "elke drie dagen een nieuw laagje aan te brengen" NIET opvolgen. Goed gelezen: NIET, NIET, NIET! Tot mijn benen hun melkkleurtje terughebben, voel ik me intussen genoodzaakt om de fitnesslessen in lange broek bij te wonen. Oh ja, het leven van een Kieke is hard, ontzettend hard.