Pyjamaparty in het washok

Ik weet niet aan wat het ligt, maar er zijn zo van die dingen die alleen mij lijken te overkomen. Sla ik een praatje met een vreemde man op de bus, dan krijg ik een afscheidsknuffel waar ik bijna mijn bewustzijn van verlies. Probeer ik zo glamoureus als ik kan in 't stad rond te huppelen in mijn übercute, roze rokje, moet een oud vrouwtje me subtiel even waarschuwen dat alle passanten volop zicht hebben op mijn halfblote kont (rok in slip, you know...) En van in de verte een 'kennis' enthousiast toezwaaien probeer ik zelfs al niet meer, omdat de kans te groot is dat het uiteindelijk een totaal ander mens blijkt te zijn.

Met veel plezier (lees: met het schaamrood nog altijd op mijn wangen) mag ik u melden dat ik gisterenavond opnieuw zo'n 'hilarisch' moment heb meegemaakt. Met het weekend voor de deur, trakteerde ik mezelf op een extra lange douche gevolgd door een heerlijk tam avondje in de zetel. Net voor ik me wilde neerploffen, viel mijn frank echter dat mijn was nog steeds in de machine zat. Om schimmeltoestanden te vermijden, zat er niets anders op dan mijn luie kont nog even op te lichten en richting het washok op het gelijkvloers te trekken.

Niet zo bijzonder, hoor ik je al denken. Ware het niet dat ik me uiteraard al had geïnstalleerd in mijn ultracoole, roze pyjama. Met de gedachte dat ik nog nooit eerder een buurman of buurvrouw was tegengekomen in de buurt van het washok,  durfde ik het er toch maar op te wagen. Nou ja, hoe groot is de kans eigenlijk? Wel, een pak groter dan ik me had voorgesteld...

Ik trok de deur nog maar achter me dicht en wie wandelt er doodleuk naar beneden? Meneer de Bovenbuurman. Met een verlegen "just gonna pick up some laundry" probeerde ik de situatie nog een beetje recht te trekken, maar aan zijn kikkersmoel te zien (uitpuilende ogen en een glimlach zo breed dat zijn mondhoeken tot aan zijn oren reikten), was het kwaad al lang geschied. Wel, die man zijn dag had ik in elk geval al meer dan goed gemaakt.

Gelukkig bereikte ik verder zonder verrassingen het washok. Mijn vertrouwen was dan ook voldoende groot om (met mijn propere wasmand) opnieuw richting het appartement te vertrekken. Het enige wat door mijn hoofd raasde was: lopen, niet achterom kijken en - in mijn geval het moeilijkste - zeker mijn wasmand niet laten vallen. En het zag er behoorlijk goed uit... voor de eerste drie seconden althans. Zodra ik mijn sleutel echter uit het sleutelgat trok om het washok netjes af te sluiten, werden mijn oren plots aangevallen door een schreeuwende "Hi sweety, how are you doing today?" En daar was buurman nummer twee, hoera! Nu mijn oren van het gebrul even buiten werking waren getreden, leken mijn ogen plots dubbel zo scherp. Hoewel ik deze functie bij mijn subtiele gluurmomenten naar surfende Aussies maar al te graag zou willen inzetten, was dit echt niet het moment. Écht NIET! 

Blijkbaar was ik gisterenavond namelijk niet de enige die te lui was om haar pyjama opnieuw om te ruilen voor een fatsoenlijke outfit. Want jawel, daar stond ie dan, mijn buurman, in zijn grijs-zwart, gestreepte pyjama, op amper 30 centimeter van mij vandaan. Mocht er op dat moment een muziekje zijn geweest à la 'Five, six, seven, eight' van Steps, had ik me precies gevoeld zoals op mijn pyjamaparty's vroeger. Aangezien het publiek iets anders was dan in mijn kindertijd, was niet plezier maar wel schaamte het gevoel dat domineerde. Of toch van mijn kant. Meneer de buurman liet het niet aan zijn hart komen. Ondanks mijn knalrode kop, nam hij zelfs uitgebreid zijn tijd om gezellig handjes te schudden en een 'koetjes & kalfjes'-gesprek aan te vatten. In al mijn verbijstering zal het u niet verbazen dat "well, have a good night, honey" het enige is wat ik heb opgevangen. Daarna ben ik zo snel ik kon naar boven gespurt, heb de deur achter mij dichtgetrokken en ben van de ganse avond niet meer uit mijn zetel geweest.

Och ja, iemand moet het sukkeltje van de groep zijn...

Wie dacht dat fitnesslessen alleen goed zijn om een sixpack te kweken en overtollig vet te verbranden, heeft het mis. Na drie weken zwoegen en zweten heb ik immers al een heleboel cruciale lessen getrokken uit mijn overactieve aanwezigheid tijdens de groepssessies. Belangrijk is wel om hierbij in je achterhoofd te houden dat ik hiervoor nooit eerder in mijn leven ooit een uur in de gymzaal heb gestaan... 

PinkUpYourLife!

1. Beginnen met laagste gewicht = no go
Mijn eerste fitnessles zal voor eeuwig en altijd in mijn geheugen gegrift staan als de meest gênante ooit. Aangezien ik me van uur had vergist voor de Zumbales (ondanks het overduidelijke schema) kon ik niet anders dan deelnemen aan de Body Pump-sessie. Voor zij die hier niet mee vertrouwd zijn, kort gezegd is het de bedoeling dat je op het ritme van de muziek superstoere baren met gewichtjes boven, achter en onder je hoofd zwiert. Belangrijk hierbij is dat je echter nooit met het laagste gewicht van start gaat. Zo verzocht de (ultra gespierde) leraar ons op een bepaald moment om bij de nieuwe oefening verder te gaan met de helft van de gewichten. Aangezien ik al met het laagste van het laagste bezig was (en zelfs daarbij al extreme pijnen voelde), kon ik enkel halveren door de gewichtjes te verwijderen en met een lege baar verder te werken. Gênant, inderdaad.

2. Nog liever zonder water dan te laat
Sinds mijn vijf maand durende verblijf in Valencia heb ik wonder boven wonder extreem veel moeite om ergens op tijd te komen. Gelukkig gaat het met mijn stiptheid hier in Sydney opnieuw de goede kant uit. Wanneer ik als laatste arriveer in de gym, kan ik immers alleen nog plaatsnemen voor het raam, waardoor alle ogen van de geïnteresseerde kijkers automatisch gericht staan op mijn sukkelende achterste. Aangezien ik gemiddeld per beweging ongeveer acht tienden van een seconde achterzit op de rest van de groep of drie op de vier keer de verkeerde richting uitloop, is het uiteraard van reuzegroot belang dat zo weinig mogelijk toeschouwers getuige zijn van mijn geklungel. Bijgevolg zit er niets anders op dan eenvoudigweg op tijd te komen.

3. Rusten is voor watjes
"Hé, lady in the pink, there are no quitters in here", is wat je te horen krijgt als je met zware uitputtingsverschijnselen jezelf tien seconden rust gunt tijdens de overactieve  Body Attack-les. Alosf het nog niet erg genoeg is dat de leraar speciaal voor jou tijd vrijmaakt om je eens flink te berispen, draaien intussen tientallen onvermoeibare Aussies zich naar je toe om je met beschuldigende ogen aan te kijken. Zelfs mocht ik hier van mijn stokje gaan, zouden ze volgens mij nog niet begrijpen waarom ik niet gewoon wat karakter toon en doorzet. En dat brengt me meteen bij het volgende puntje.

4. Sugah honey
Het heeft geen zin om stoer te doen of je gedrooomde lijntje als prioriteit te nemen, wil je overleven tijdens de lessen MOET je er gewoon voor zorgen dat je voldoende suikers binnenpakt. Hoewel ik ook in België mijn luie kont regelmatig verzette en (met momenten) voldoende bewoog, ben ik in vergelijking met de Aussies echt de minst sportieve persoon op aarde, wat zeg ik, in het universum. In een poging hun ritme aan te houden, heb ik al meermaals serieus wat sterrekes zien passeren. Aangezien je absoluut geen pauze mag nemen tijdens de les (zie puntje drie) ben ik momenteel in volle ontwikkeling van een methode die me toelaat om mijn suikerpeil super snel en ongezien tussen het sporten door op schema te houden. Tegen de tijd dat het zover is, laat ik je zeker iets weten.

5. Nee, het gaat niét lekker!
Denk nooit, maar dan ook nooit dat het goed gaat. Zodra deze belachelijke gedachte  in je opkomt, zal het tij zich zo hard tegen je keren dat je niet meer weet van welke planeet je komt. Die ene domme fractie van een seconde dat ik ooit dacht in topvorm te zijn, werd het niveau immers zo fel de hoogte in gestuwd dat ik de rest van de avond noodgedwongen - met mijn tong uit mijn mond - in de zetel heb moeten doorbrengen.

Time table

Zoals jullie kunnen vaststellen, gaan die fitnesslessen mij hier extreem goed af (hoor dat sarcasme). Gelukkig zijn er ook nog voordelen verbonden aan mijn gesukkel. Uit pure compassie word ik immers altijd extra begeleid door een 'klasgenootje' dat mijn leed niet langer kan aanzien. Hierop ontstaat meestal een leuke babbel, waardoor ik toch tegemoetkom aan mijn dagelijkse (broodnodige) dosis menselijk contact. Waarvoor het sukkeltje van de groep zijn al niet goed is...

Omdat belonen ook bij grote kindjes zeer efficiënt is...

Heb ik nu zonet vanuit Sydney een vliegticket naar LA geboekt? Oew yeah!

Mocht ik vijftig jaar ouder zijn, zouden ze gegarandeerd de termen 'oud zot' op mij plakken. Voorlopig zullen we 't echter moeten houden op 't 'zot jong', waaaaaant... *tromgeroffel* .... ik heb zonet een ticket geboekt naar LOS ANGELES, oew yeah!

Voor zij die nu al vrezen dat ik ons Belgenlandje opnieuw enkele maanden in de steek zal laten, no worries, 't is maar voor twintig dagen (concreet van 2 tot 22 september). Net zoals ik nu in Sydney zit, zal er dan immers een mega, ultra, gigafijn HLN'ertje vanuit LA werken, waardoor ik geen overnachtingen hoef te betalen. Een dikke, vette win-win dus!

Hoewel ik nu al reuzehard uitkijk naar mijn pinky doortocht op de Hollywood Walk of Fame en 'n übercool uitje naar Las Vegas, ga ik in tussentijd gewoon nog even heel hard genieten van SYDNEY. 

I keep you posted, honeybees!

-X-

Catfights, hysterisch gekrijs en übercoole fotoshoots @ Sydney Fashion Weekend

In de modewereld draait alles om gekke outfits, toch?

Ooit al eens het geluk gehad om aanwezig te zijn op een gigantisch mode-event? Wel, tot voor zaterdag, ik niet. En ik moet toegeven dat ik perfect begrijp waarom ik het zo lang heb uitgesteld. Alles wat je verwacht te zien (van ultra skinny modellen tot catfights over "ik had die jurk het eerst gezien" en hysterisch gekrijs à la  "OMG, are you really wearing Jimmy Choo's? No way!") gebeurt namelijk ook in het echt. Serieus. 

Desalniettemin had ik me voorgenomen om met een positieve ingesteldheid naar het Sydney Fashion Weekend te trekken. Zoals een echte fashionista had ik zelfs dagen op voorhand mijn outfit zorgvuldig klaargelegd. Hoewel mijn roze glitterbroek aanvankelijk als meest perfecte kledingstuk naar voren kwam, koos ik uiteindelijk toch voor mijn iets gewaagdigere, maar o zo fashionable fluoroze ballerinarokje. Kwestie van er niet uit te zien als een 6-jarig meisje dat er nog van droomt om ooit een echte prinses te worden, combineerde ik mijn schattige rokje met mijn ultrastoere jeanshemd, inclusief 'gevaarlijke' studs. Afwerken deed ik mijn outfit natuurlijk met mijn Perfect Pink Party Pumps (inderdaad, die glitterschoentjes met roze hak), juweeltjes en vers gelakte nageltjes. In de modewereld draait alles om gekke outfits, toch? 

Wel... Niet dus in Australië, of toch niet in Sydney. Qua gekke kledingkeuze kwam ik namelijk met grote voorsprong als winnares uit de bus. Niet dat ze er mij iets van lieten merken, integendeel. Zoals ik intussen al van de Aussies gewoon ben, deden ze hun uiterste best om mij een zo goed mogelijk gevoel te geven. Complimentjes à la "what a lovely dress" en "oh, look at you,  so sweet" vlogen in het rond. Al maakte ik mij hier meteen een reuzegrote bedenking bij: het ging namelijk niet om een dress, maar wel degelijk om een skirt met een topje, waardoor ik me nu afvraag of de Aussies eigenlijk wel het verschil kennen tussen een jurkje en een rok. Anderzijds zou de dress-opmerking  kunnen betekenen dat ze mijn outfit niet goed hebben bestudeerd, wat dan weer het complimentje zou verklaren...


Whatever, naast mijn outfit showen, heb ik op het Syndey Fashion Weekend natuurlijk  nog een pak andere ultracoole activiteiten gedaan, te beginnen met... shoppen, shoppen, shoppen! Qua exclusieve designers was het (in mijn ogen) echt een paradijs. Vooral de juwelenstandjes konden me ontzettend hard bekoren. Al kan dit natuurlijk ook komen omdat ik in alle drukte gewoon veel te tam was om mijn energie te steken in het passen van broeken, pulls en schoenen. Een armbandje, ring of kettinkje is daarentegen een pak eenvoudiger, sneller en minder vermoeiend. Behalve op mentaal vlak dan, want met het ruime aanbod had ik serieus last van twijfelaanvallen. Al kwam hier dan weer een einde aan op het verlossende moment dat ik mijn meest perfecte ambandje ooit tegenkwam:

Bracelet by Majique / Ring: Meow Girl

Gemaakt uit hard metaal is het sowieso bestendig tegen enkele rake ontmoetingen met de grond (wat in mijn geval nooit helemaal uitgesloten is, je weet wel...) Maar wat mijn nieuwste aanwinst (van Majique voor de geïnteresseerden) helemaal perfect maakt, is de tekst die hem siert: "Everything happens for a reason", wat de laatste maanden niet toevallig is uitgegroeid tot mijn favoriete quote. Mocht ik mijn eerste thesis immers meteen hebben afgewerkt, had ik geen vakantiewerk kunnen doen bij HLN, waardoor ik waarschijnlijk ook niet zou zijn gevraagd geweest door mijn collega om het team te versterken tijdens haar zwangerschapsverlof en waardoor ik uiteindelijk dus nooit in Sydney zou zijn beland. Komt daarbij nog eens kijken dat ik bij de productie van mijn 'nieuwe' thesis zo ontzettend veel bijgeleerd heb, zowel theoretisch als van mijzelf, dat ik ontzettend gelukkig ben met hoe alles is verlopen, hoe zwart ik het op sommige momenten ook allemaal heb gezien.

Maar nog even terug naar het Sydney Fashion Weekend. Zo heb ik ook nog het geluk gehad om op de eerste rij te ziten tijdens een levensechte catwalkshow. Echt fan van de kledij (o.a. van Watson X Watson, Talulah, Hussy, Christensen Copenhagen) was ik niet. Daarom heb ik me tijdens het event maar beziggehouden met het stiekem uitlachen van de jonge modellen die duidelijk nog heel hard moesten oefenen om hun hoge hakken-loopje te optimaliseren. Niet dat ik persoonlijk eleganter zou kunnen wandelen met 15 centimeter naaldhak onder mijn voeten, maar ik ben dan ook geen model. En voor zij die het stiekem al dachten, inderdaad, 'elegant' is sowieso een term die niet echt op mij van toepassing is, I know...

Ten slotte heb ik mijn tijd nog gevuld met übercoole fotoshoots, onder andere met het grootste bedrijf uit Sydney, the Photo Studio (hoe origineel kan je bedrijfsnaam zijn, zeg?). Achteraf werden mijn foto's dan gephotoshopt zodat mijn huid plots bijzonder glad oogde, mijn tanden extra wit en mijn haren alsof ik net van de kapper kwam. Maar ik kan niet ontkennen dat ik het stiekem eigenlijk super cool vond allemaal. Net voor ik naar huis wilde keren, hebben ze me zelfs op de cover van SHOP Magazine geplakt, wat er ontzettend echt uitzag (maar natuurlijk niet was). En last but not least, ik heb ook nog even kunnen 'shaken like a polaroid picture'. Hoewel mijn voeten ook daarvoor al op barsten stonden, werd het nu echt wel tijd om naar huis te keren, want inderdaad, zo geweldig zitten die Perfect Pink Party Pumps precies toch niet als je ze een hele dag rond je voeten moet hebben...

Kwestie van jullie een beter beeld te geven van hoe het daar ongeveer aan toe ging, heb ik speciaal voor jullie natuurlijk heel wat kiekjes getrokken:

  .

Picture by The Photo Sudio

Manicure by Sally Hansen

Buit van de dag

De Coastal Walk: wanneer 'magnifiek' een understatement wordt

Ik weet niet goed waarom ik het zo lang heb uitgesteld, maar vandaag is het er dan toch eindelijk van gekomen: mijn niet zo wandelgrage zelve heeft haar tamme lijf verplicht om de COASTAL WALK van Coogee naar Bondi Beach af te leggen. Hoewel ze mij op voorhand hadden laten weten dat het uitzicht magnifiek was, kan ik dit toch niet helemaal beamen. Magnifiek is namelijk een gigantisch understatement voor de fenomenaal prachtige omgeving die ik vandaag heb mogen bewonderen.

Terwijl ik van Coogee naar Clovelly wandelde en dan weer verder richting Bronte en Tamarama om uiteindelijk Bondi te bereiken, kon ik mijn ogen de kost geven met wondermooie kliffen, uiterst gezellige strandjes en een hemelsblauwe Tasman Sea waarvan de golven uiteenbarstten tegen de vele rotsen die de kustlijn rijk is. 

En dan zou ik het beste (of ze maar het 'mooiste') nog vergeten te vermelden: de sexy SURFBOYZZZ! En het moet gezegd: ze zijn in het echt nóg heter (lees: bruiner, gespierder en hipper) dan op tv! Hoewel ik dit dolgraag zou willen bewijzen met een geweldige fotoreeks, moet ik jullie jammer genoeg teleurstellen. Ik was namelijk net iets te verlegen om mijn cameralens subtiel voor hun neus te duwen (inderdaad, omdat subtiliteit gewoonweg niet mijn sterkste punt is). Wat in mijn persoonlijk geval niet zo dramatisch is, want hun natte, met zand besprenkelde lijven, fantastische surfbewegingen en strakke pakjes staan immers voor eeuwig en altijd op mijn netvlies gebrand! (sorry hiervoor, Kippie)

Om mijn voetjes na de 6 kilometer lange wandeling te belonen, heb ik nog twee uurtjes uitgerust op het gigantisch grote  Bondi Beach. Naar Australische normen was het waarschijnlijk al te koud waardoor er niet zo veel volk op het strand zat, maar ik vond 22 graden en een stralend zonnetje aan een wolkenloze hemel ideaal om mijn handdoek open te gooien en naar nóg meer surfende Aussies te gluren.

Lonely, she is so lonelyyy 

Uiteraard zou het nog duizend keer geweldiger zijn mocht ik deze fantastische momenten kunnen delen met iemand. Vandaar dat ik ook ontzettend hard uitkijk naar de komst van mijn Kieke begin juli. Al moet ik toegeven dat het 'alleen zijn' of de 'eenzaamheid' me voorlopig beter bevalt dan ik zelf had verwacht. Met de gedachte dat dit een 'once in a lifetime'-ervaring is, prijs ik me immers ontzettend gelukkig dat ik de kans krijg om dit allemaal te mogen zien, ervaren en meemaken. 

En ja, er moet ook gewerkt worden en dat kan soms wel 'n beetje stressy zijn (en eenzaam aangezien jullie ondertussen in jullie nest steken, vuile slaapkoppen!), maar zodra ik mijn pc dichtgooi en mijn beentjes strek richting Coogee, Maroubra of dichterbij in The Spot, stroomt de stress helemaal uit mijn lijf. En intussen denk ik bij mezelf: liever dit alles in mijn eentje ontdekken dan dat ik het nooit in mijn leven zou gezien hebben. Ik ben het namelijk aan mezelf verplicht om van elke seconde dat ik het geluk heb om hier te mogen zijn, te genieten. Wat natuurlijk niet wegneemt dat ik heel vaak denk aan mijn geweldige Kip, allerliefste broerie en zussie, mams&paps en mijn übergeweldige vriendjes en collega's! Maar zoals Fergie het zong: het is tijd om een groot meisje te zijn en die huilt niet, maar beseft wat voor een ongelofelijke geluksvogel ze is...

Shop till you drop mag je letterlijk nemen in Sydney

Met een zonnetje dat je kamer binnensluipt, is het altijd heerlijk wakker worden in Sydney. Zeker als het ook nog eens toevallig juist weekend is. Goedgemutst (ondanks mijn lege maag) besloot ik zaterdag dan ook om zoveel mogelijk tijd buiten door te brengen. Starten deed ik met een heerlijk ontbijt op een terrasje in The Spot. Aangezien we leven onder het motto 'als je iets doet, kan je het maar beter direct goed doen' koos ik voor een warme chocomelk (met zacht schuimlaagje, héérlijk!) en een vet grote pannenkoek met chocoladesaus, hazelnootjes en bananenschijfjes. Zo lekker heb ik in mijn leven nog nooit gegeten, serieus. Anderzijds ben ik nu wel quasi gedwongen om 'n abonnement op de fitness te nemen, wil ik niet een ganse nieuwe garderobe moeten aanschaffen wegens plotselinge 'spannendheid'.

Soit, om mijn maag wat rust te gunnen, had ik ze beloofd dat we in de namiddag wat zouden chillen op Coogee Beach. Natuurlijk moesten de wolken plots beslissen om mijn lieve, schattige zonnetje te pesten. Verandering van plannen dan maar. Aangezien mijn rijkelijk ontbijt me voldoende krachten had gegeven, ging ik ervan uit dat ik wel sterk genoeg zou zijn om mijn eerste bezoekje aan de winkelstraten te brengen. Verkeerd gedacht dus. Jeetje, wat was me dat?! Zoveel winkels heb ik in mijn hele leven nog niet gezien. Wie in zijn hoofd houdt dat de term shopaholic voor 99 procent toepasbaar is op mij, beseft dat er echt wel heel veel nodig is om mij op winkelgebied van mijn sokken te blazen. Maar het onmogelijke is gebeurd. 

Kwestie van er niet al te stevig in te vliegen, had ik nochtans besloten om kalmpjes aan te beginnen met de Australische Inno, die hier de veel stoerdere naam David Jones heeft. Net zoals bij ons rol je van het ene verdiep naar het andere. Het addertje zit hem echter in de gigantische oppervlakte van elke verdieping. Komt daarbij nog eens kijken dat je via glazen tunnels van het ene gebouw naar het andere kan stappen terwijl je onder je voeten honderden minimensjes ziet wandelen. Terwijl dit aanvankelijk mega cool is, word je het echter zo gauw gewoon dat je na verloop van tijd gewoon niet meer weet waar je bent.

Gevolg? Ik ben -zonder overdrijven, want dat doe ik nooit- minstens VIJF keer verloren gelopen. Serieus VIJF keer dat ik gewoon niet meer wist in welke straat ik was. Wie nu denkt dat dit te wijten is aan mijn beperkt oriëntatievermogen, daag ik uit om hier zelf eens een dagje te komen shoppen. Gelukkig heb ik intussen internet op mijn GSM waardoor ik de weg via Google Maps toch nog iets of wat kon terugvinden. 'k Had het natuurlijk ook gewoon aan mijn duizenden Australische shopvriendjes kunnen vragen, maar dat gênante moment wilde ik mezelf precies liever besparen. 'k Ben namelijk nog altijd aan 't bekomen van mijn blunder tijdens mijn eerste fitnessles, maar daar vertel ik jullie later meer over... (inderdaad, 't ligt nog 'n beetje gevoelig)

Het positieve is dat ik nu meteen een uitvlucht heb om zo snel mogelijk terug te gaan naar de winkelstraten. De aanhouder wint, toch?

PS: De weg naar de kassa's vond ik gelukkig wel, waardoor ik me al 'n hele stapel nieuwigheden heb kunnen aanschaffen, HOERA! In tegenstelling tot het eten, vallen de kledingprijzen trouwens verdacht goed mee. Misschien moet ik maar op dieet gaan en het gewonnen geld anders besteden? Lijkt mij alvast 'n prima idee!

Hoe ongemakkelijk kan een situatie worden?

Dat de Aussies sympathiek zijn, staat buiten kijf. Zoek je de weg, dan zullen ze je al tonen waar je heen moet nog voor je nog maar de minste intentie maakte om het zelf te vragen. Denkt een schattig, oud vrouwtje dat je portefeuille uit je handtas hangt (wat uiteindelijk de flap van je voor haar veel te moderne handtas blijkt te zijn)? Dan zal ze je met veel plezier waarschuwen voor de gevaren die daaraan verbonden zijn. Of moet je misschien naar toilet? Geen probleem, je mag eender welke bar binnenstappen, zelfs zonder enige consumptie (soms wil je gewoon nog rap wat bezoeken) zullen ze je met een vriendelijke lach begroeten.

Ook voor een gezellig babbeltje op de bus zitten ze (zo goed als) altijd op de eerste rij. Zo ook gisterenvoormiddag toen ik de bus nam richting de 'big city' om gezellig wat rond te kuieren op een marktje in The Rocks. Zo ontmoette ik ene Matt. Een gigantisch grote Aussie uit Melbourne met schouders die 5x zo breed zijn als de mijne, haar dat rosser was als dat van onze Florian en een lengte waar ik een beetje bang van kreeg. Cliché als het was, begon ons gesprek met een: "Hé, is dit de bus naar Circular Quay?" Aangezien dat de enige bus is die ik al genomen heb, kon ik gelukkig zijn vraag positief beantwoorden. 

Zoals iedereen hier zo'n beetje, hoorde hij meteen dat ik niet van hier was. Om nog wat in de clichés te blijven hangen, was zijn tweede vraag bijgevolg - je kan het waarschijnlijk al raden - "Waar kom je vandaan?" Bescheiden als we zijn, antwoordde ik met een verlegen "from Belgium..." Verder ging ons gesprek nog over het beroep dat we deden, de reden van ons verblijf in Sydney en de verschillen tussen Australië en België. Sneller dan anders bereikte de bus plots zijn eindbestemming waarop we samen uitstapten en een vriendelijke "thank you, driver!" riepen richting de chauffeur (een mega coole gewoonte die ze overal ter wereld zouden moeten invoeren).

En dan was het moment aangebroken waarop onze wegen zouden scheiden. "Really nice meeting you, Injay (mijn naam is blijkbaar een beetje moeilijk om uit te spreken hier), thanks for the chat!" En dan gebeurde het. Hoewel ik aanvankelijk dacht dat hij mij van ver een afscheidskus op mijn wang zou geven, nam hij mij plots zo hard vast dat ik wel in een houdgreep verzonken leek te zijn. Met zijn veel te gespierde armen rond mijn middel gewikkeld en zijn handen kloppend op mijn rug, alsof we elkaar al jaren kenden, knuffelde hij mij zo hard dat ik maar aan één ding kon denken: "Hoe ongemakkelijk kan een situatie eigenlijk worden?"

Gegeneerd en geschrokken als ik was, stijfde ik ondanks de warme temperaturen harder op dan een diepvries ooit zou kunnen. Terwijl ik mij bedreigd voelde door deze gigantische schending van mijn persoonlijke ruimte, dacht ik tegelijk dat een afscheid als dit misschien wel heel gebruikelijk is hier. Met dit in mijn achterhoofd, wilde ik hem natuurlijk niet beledigen en probeerde ik toch een gigantische glimlach te forcerren. Toen hij wegstapte richting treinstation - waar hij zijn gloednieuwe vrouwtje ging ophalen - bleef ik nog even stokstijf op de grond staan, uiteraard met een frons die nog nooit zo diep was en een blik die heel Sydney in verwarring kon brengen.

Rest me nog enkel de vraag te stellen: Wat gaan we hier nog allemaal meemaken, zeg?!