My big fat onesie reality

Wat het verschil is tussen een marginale, paarse (!) pyjama van Chicken Run en een übercoole onesie vol koeienvlekken? Véél. Zoals dat ik mijn Kieke al veel te lang toesta te slapen in dat misbaksel terwijl ik al een half jaar aan het zagen ben om “please, please, 1 keertje maar” te mogen indommelen in mijn geliefde vlekkenpakje dat ik zowat in mijn eentje verantwoordelijk ben voor de beslissing om 6.000 nieuwe bomen te planten in Buggenhoutbos.

Gelukkig, o zo gelukkig, was het gisteren kerstavond: dé periode bij uitstek om subtiel misbruik te maken van de bijzondere toegeeflijkheid van onze geliefden. Aangezien ik mijn Kieke al zo ver had gekregen om mij te vergezellen naar de middernachtmis (*) schatte ik mijn kansen ontzettend ruim in om weldra de beste nacht van mijn leven tegemoet te gaan in mijn ultrazacht, bijzonder ruimzittend, oversexy koeienpakje. Met een licht geïrriteerde “komaan schat, meent ge dat nu echt?” dreigde het bijna mis te lopen, tot ik vol overtuiging vertelde hoe ik geen enkele andere mogelijkheid zag dan mij te verkleden als koe om zo mijn ultieme medeleven te betuigen aan die arme os en ezel die de rest van de nacht moesten doorbrengen in een ijskoude kerststal. (Note to self: meligheid werkt. Altijd.)

Weet je wat hatelijker is dan een lief dat je nooit gelijk geeft? Een lief dat toegeeflijk is op de verkeerde momenten. Voor wie net als ik overtuigd is (was dus) dat een animal onesie het meest comfy kledingstuk op aarde is: dat is niet, ik herhaal, NIET het geval! Eerst en vooral: dat dierenhoofd. Gebruik je het als kap, schrik je binnen het uur wakker met verstikkingsverschijnselen zodra je het aandurft je op je zij te draaien. Laat je het hangen, word je even goed binnen het uur wakker met een nek die zo stijf is als de stenen beeldjes in je kerststal. En hoe zalig je het ook mag vinden dat het pak lekker ruim zit aan je belly (en nog ietsje lager ook), wees maar zeker dat je in het midden van de nacht badend in het zweet wakker schiet door de afschuwelijke gedachte plots met kilo’s veloverschot te kampen.

Maar het allerergste is en blijft ongetwijfeld de morning after. Dringend pipi doen: vergeet het. Tegen de tijd dat je al die knoopjes hebt open gekregen, ben je zo zenuwachtig dat je van pure miserie steunend op vier poten achter een boom in de tuin kruipt. En naar die enthousiaste ochtendbegroeting van je hond – die jankend met zijn staart tussen zijn benen afstand neemt van zijn monstrueuze baasje – kan je ook al fluiten. Maar het meest afschuwelijke? Wakker worden met de lieftalligste woordjes ooit: “Goeiemorgen koei, tijd om gemolken te worden”. Hilarisch. Echt hilarisch. 

Liefste Chicken Run, mocht het nog niet duidelijk zijn: je bent en blijft het enige misbaksel in onze slaapkamer.



(*) Omdat er niets zo geweldig is als meneer pastoor in het midden van de nacht naar het altaar te zien wandelen met een stenen babyjezus in zijn armen. En nog veel beter: de first true love van je favoriete girl friend voor de allereerste keer ontmoeten in een kerk. Jullie hebben mijn zegen, cutiepaajz!

Oké, mijn ogen lusten dus geen chips

Ik weet niet of je je ooit al eens hebt afgevraagd of het mogelijk is om een kruimel van een lief, klein, schattig pickleschipje in je oog te krijgen? Wel, het antwoord is ja. En weet je, je hoeft er niet eens voor uit je zetel te komen. Zo lag ik zondagavond met de beentjes in de lucht te chillen in mijn veel te korte, harde en smalle sofa toen ik plots gigantisch veel zin kreeg in een heerlijk zakje chips. Aangezien ik niet de grootste fretzak van het gezin ben (wat een verrassing, I know), prijsde ik mij ontzettend gelukkig toen ik tussen de Leo's, Oreo's en vervallen Chokotofs nog een groengeel pakje Croky's aantrof. Niet mijn favoriete merk, maar bon, de kans dat mijn smaakpapillen, die nog maar net de strijd hadden verloren tegen veel te veel, overvettige frietjes, het verschil zouden merken, was even onbestaande als een verrassingsbezoekje van een roze olifant met een vuurspuwende draak op zijn rug.

Daar lag ik dan te genieten in mijn zetel, terwijl het ene chipje na het andere gretig zijn weg vond naar mijn kwijlende mond. En plein public houden we ons (meestal) in, maar eender wie die in complete isolatie pickleschips eet, geeft toe aan de onweerstaanbare drang om het kruidenlaagje er eerst met zijn tong af te likken om uiteindelijk het wak geworden chipje te laten smelten in zijn mond. Dankzij de ontspannen sfeer die onlosmakelijk verbonden is met een zondagse tv-avond, slaagde ik erin om de volle zes (!) chipjes op deze manier op te peuzelen, tot mijn geduld er samen met het gevoel in mijn tong vandoor ging en ik geen andere oplossing zag dan mijn tandjes uiteindelijk mee te betrekken in mijn vreetbui.

Ik acht het nog altijd onmogelijk, maar precies op het moment dat ik vol overgave de grootste chip van het pakje in twee bijt, schiet een kruimel los om uiteindelijk recht in mijn oog te belanden. "Niets aan de hand", was de gedachte die ongeveer anderhalve seconde domineerde, tot de pickles binnendrongen in mijn oogbal en er een zeker plezier in vonden om mijn oogwit kleurrijker te maken dan mijn iris. Als ik dacht dat het ontsmetten van een schaafwonde de dichtste benadering was van het woord 'pikken', dan heb ik gisterenavond een soort kennis vergaard die ik liever nooit had opgedaan. En ik kon niet eens een schattige pleister van Poohbeer inzetten om de pijn te verzachten. Nee, liters water heb ik in mijn oogje moeten kappen om de concentratie aan pickles (en uiteindelijk ook aan uitgelopen mascara) te verminderen. En nu, een dag later, is mijn iris nog steeds jaloers op het bijzondere kleurenspektakel dat mijn oogwit onwaarschijnlijk aantrekkelijk maakt voor menselijke aandacht. Om nog maar te zwijgen over de blauwe plekken die ik heb opgelopen door halfblind naar de kraan te lopen.

De belofte om nooit nog pickleschips te eten, heb ik na 23 minuten alweer verbroken. Wel blijf ik voortaan sabbelen tot mijn tong eraf valt, koop ik picklesvriendelijke mascara en ga ik nooit meer uitgestrekt in de zetel liggen terwijl ik chips eet (uiteraard blijft zitten aanvaardbaar). Tegelijk ben ik de Heer ontzettend dankbaar voor het gloednieuwe inzicht in mijn eigen lichaam: mijn ogen lusten geen chips. Of toch niet met pickles.

Vampier in pyjamavacht

Wat ik zo geweldig vind aan Halloween? Hmm, dat is een moeilijke! Wat dacht je van euhm... niks?

Pompoenen uitsnijden? Niet meer sinds de 11-jarige geniepige ik een poging ondernam om oma's pronkstuk der (soep)pompoenen een leuk gezichtje te geven en werd betrapt doordat mijn achterlijke aardappelmesje zo nodig vast moest komen te zitten in het vruchtvlees.

Gecrepeerde haren? No effing way dat ik 365 dagen per jaar (sorry, 'elke dag' klinkt gewoon zo easy) alle niet-werkende trucjes uit de kast haal om mijn van nature halfgecrepeerde haardos in toom te houden om dan die ene dag te moeten liegen over hoeveel moeite en tijd het mij toch heeft gekost om mijn anders zo makkelijk handelbare krullenbol voor een keer volledig los te laten gaan.

Oranjegekte? Zolang er geen schattige Hollanders in de buurt zijn en oranje niet transformeert in roze, is er geen gecrepeerd haartje op mijn hoofd dat er aan denkt om mijn oranje-afstotende lijf in een outfit des doods te wurmen.

Valse spinnen? Alsof wij vrouwen niet vanop kilometers afstand zien dat die achtpotige griezels zo fake zijn als de borsten van Nicki Minaj. Waarom we ons keelgat dan telkens opnieuw openzetten? Beleefdheid, heren, pure beleefdheid.

En toch kon ik het niet laten om mijn met bloed besmeurde vampire face te bombarderen tot FB-profielfoto van de week. Alleen waren mijn bedoelingen misschien niet zo griezelig als verwacht. Tussen alle supersexy duckfacejes, oude kinderfoto's en lebberende koppeltjes door miste ik gewoon iets op mijn favoriete sociaalnetwerksite: een ode aan mijn meest geliefde outfit, de pyjama. Zoals mijn allerliefste brother beir, zussie en Kieke tot hun grote ergernis kunnen beamen, is er immers geen kledingstuk ter wereld waar ik de dagen liever in slijt dan mijn pyjama. Eenvoudig motiefje: check, comfy elastiekje rond de belly: dubbelcheck, makkelijk uitwasbaar voor eender welke drank- of eetvlekken: vijfenzeventigdubbelcheck. Uit vrees dat de wereld nog niet klaar is voor 'margi pinky in pyjamas', zag ik echter geen andere oplossing dan Halloween even te misbruiken door de bloedvlekken en vampieroogjes in te zetten als ultieme afleidingsmanoeuvre. Missie geslaagd, denken we dan. Maar euhm, we houden dat tussen ons, hé!

Ieuw, jak, bah, hoe lelijk is dat?!

Is het omdat ik de jongste ben en mijn eerlijk verkregen titel van belangstellingzoekende aandachtshoer voor eeuwig en altijd wil voeren? Of doe ik het om mijn gebrek aan zelfvertrouwen te compenseren, om de focus subtiel te verleggen, mijlenver weg van mijn duizenden gebreken, tekortkomingen en onzekerheden? Nou, ik ben er nog niet helemaal uit. Feit is wel dat daar waar mijn overoprechte vrienden, welbespraakte kennissen of compleet onbekende vreemdelingen doorgaans denken: "WTF is dat nu weer?!", mijn hele lijf meestal siddert en beeft tot er maar één gedachte domineert: "OMG, ik-móét-dat-hebben. Nu!"

Mijn Kieke mocht mij nog duizend keer zeggen dat, als ik die salopet dan toch zo nodig wilde aandoen, ik maar beter meteen wat onkruid kon gaan uittrekken: ik bleef het dragen en kocht mij nog een tweede exemplaar. En hoe vaak ik de vraag "hoeveel beesten heb je daarvoor afgeschoten?" nog mocht horen: mijn uitermate zachte, maar o zo fake berenvachtjasje bleef winters lang paraat staan om het bloed in mijn ijskoude lijf opnieuw harder te laten stromen. En of die vreemde vrouw aan het zondagse kippenkraam mijn ene anderskleurige nagel nu kinderachtig vond of niet: ik verdedigde het kleurenspektakel op mijn vingers met heel mijn hart en deed de volgende keer exact hetzelfde, maar dan nog een tikkeltje opvallender.

"Ieuw, jak, bah! Dat is echt lélijk, Inge!" Oh jawel, ook mijn fel geliefde, bling bling, übercoole handband (hand bracelet volgens de fashionista's) krijgt het dezer dagen hard te verduren. En pas op, ik begrijp dat ergens wel hoor. Zo is ie allesbehalve praktisch. Typen, schminken, eten, autorijden, het wordt hem allemaal nogal gauw te veel. Zelfs bewegingsloos op een stoel zitten zonder dat ie van mijn hand schuift, is een quasi onmogelijke opdracht. Komt daarbij nog eens kijken dat hij groenbruin uitslaat zodra mijn pollekes iets te hard zweten. En eerlijk, toen ik hem daar zo zag liggen in de juwelenwinkel (lees: trashy prullenshop), zag ik ook niet onmiddellijk de perfecte handlanger (ha-ha) in hem. 

Maar OMG, zodra ik doorhad dat zijn nut ligt in het feit dat hij helemaal geen nut heeft, werd ie minstens zo onweerstaanbaar als een in ketchup gedipte chicken nugget. Als ik bovendien zie hoeveel warmte, gezelschap en genegenheid hij mijn immer verwaarloosde, naakte rechterhand schenkt, word ik overvallen met eenzelfde soort ontroering als de zeldzame keren dat ik een nylonkous aantrek zonder er met mijn ongevijlde nagels meteen een ladder in te trekken. En daarom heb ik besloten dat mijn lieve, hippe, nieuwste hebbeding mag blijven, hoeveel verwijten en subtiele uitlachpraktijken we samen ook nog moeten doorstaan. Parce que nous, c'est fort. Pour toujours et à jamais.

[Oh ja, ik denk dat ie het inderdáad geweldig zou doen als boksijzer... Just saying, you know! ;P]

Mijn drie kinnen en ik op fotoshoot

Chocolade? Niet meer dan 100 gram per dag (tenzij de vervaldatum akelig dichtbij komt of mijn vetmestende zus een nieuwe lading overheerlijke pralines heeft gefabriceerd). Sport? Minstens drie keer per week (tenzij het toevallig begint te (mot)regenen als ik op het punt sta om te vertrekken of de kat net dan mijn sportschoenen heeft gebombardeerd tot favoriete speeltje). Ontschminken? Elke avond voor ik in mijn nestje kruip (tenzij ik zo moe ben dat ik eindig met tandpasta rond mijn ogen en ontschminker in mijn mond). En water? Minstens vijf flesjes per dag (tenzij ik zoveel chocolade heb gegeten ter compensatie van het eindeloze verdriet om de 'uitgestelde' sportsessie dat mijn maag me zelfs de puurheid van H2O ontzegt).

Pralines net niet zo groot als de afschuwelijk gore puisten op mijn kin

Zoals jullie kunnen lezen, m'n allerliefste lieverdjes, neem ik elke goede raad, elk levensreddende advies of elke tip, hoe miniem ook, om afschuwelijk gore puisten te voorkomen, voor de volle honderd procent au sérieux. En waarom? Compleet voor niks. Net op de dag dat ik eens geen marginale selfie moet maken om me een beetje fotomodel te voelen, maar professionele fotografen (*) staan te wachten (of toch eentje) om mijn in roze gehulde lijf op de gevoelige plaat vast te leggen... BAM: twee gigantische puisten onder mijn lip, groot genoeg om zelfs mijn net ontwaakte zelve even te doen twijfelen of ik de dag ervoor ook al drie kinnen had. 

Uitpitsen? "Nee gij, mag je nooit doen!" En ze er met mijn samuraizwaard afsnijden is naar 't schijnt ook niet zo'n geweldig idee. Zat er natuurlijk niets anders meer op dan een hele stofwolk over mijn gezicht te laten razen, gecombineerd met een wonderbaarlijk laagje fond de teint, voldoende dik om mijn driedubbele kin weg te toveren, net niet dik genoeg om ook mijn ogen en neus geheel onzichtbaar te maken. Dan kom ik ter plaatse met in mijn onzekere hoofd het voorzichtige vermoeden dat ik er nu wel voldoende presentabel uitzie, jupla, stond de schminkster al met haar borsteltje te zwaaien om mijn gezicht nog wat extra bij te poederen. Mocht iemand zich ooit al hebben afgevraagd of zenuwen die verstopt liggen onder een schminklaag van minstens 20 centimeter nog steeds intact zijn, het juiste antwoord is "ja".

Grote lefgozer als ik ben, durfde ik de foto's uiteindelijk (nog) niet zelf te bekijken, maar als ik de fotograaf mag geloven, zat er wel "iets bruikbaar" tussen. Als mijn driedubbele kin nog geen geldig argument was om mijn hoop te vestigen op een verantwoord gebruik van een beetje Photoshop links en rechts, deed zijn opmerking die hoop naar ongekende hoogtes reiken. Al was er ook bijzonder goed nieuws. Zo had ik de perfecte uitvlucht om mezelf die avond te trakteren op een vijfdubbele portie chocolade, door te spoelen met 87 liter warme chocomelk. Met de laag schmink die op mijn gezicht lag, moest ik mij de komende 65 dagen immers niet langer zorgen maken over het onverwachte bezoek van enkele schattige puistjes. 


-------
(*) No worries, cutie pies, mijn FB-pagina zal binnenkort niet volstaan met onherkenbare, overgeposeerde, duckfacekiekjes van mezelf. Wel werden de foto's genomen voor mijn gloednieuwe (!) job, waar ik jullie (hopelijk zo snel mogelijk) veel meer over vertel. Oew yeah, I'm excited!!

"Dat ik zijn hart had gebroken", verweet hij mij

Van alle ex-liefjes was hij ongetwijfeld diegene die ik het liefst nog eens tegen het lijf wilde lopen, uiteraard op een dag dat ik er toevallig adembenemend uitzag. Volgens het inschattingsvermogen van de 13-jarige ik, was hij immers de knapste jongen met wie ik ooit wat had gehad. Kwam daarbij nog eens het gigantisch grote voordeel dat wij nooit meer waren geweest dan onschuldige kampliefjes. En zoals we allemaal weten, zijn dergelijke babyrelaties hooguit te klasseren onder de noemer scharrels: geweldig tof om de 10 à 12 dagen vooruit te laten vliegen. Lang niet tof genoeg om plots deel te gaan uitmaken van je echte leven. Althans, zo dacht ik toch.

En daar stond hij dan een tijdje geleden in de luchthaven, met zijn rug naar me toe, maar zo herkenbaar. Er zijn nu eenmaal van die kontjes die je nooit uit je geheugen krijgt, zelfs al zou je er moeite voor willen doen. Zeker niet wanneer de onweerstaanbaarheidsfactor in het proces naar meer mannelijkheid alleen maar is toegenomen. Hij was alleen, ik was alleen. Geen nieuwe liefjes dus die ongemakkelijk rondjes zouden beginnen draaien bij het aanhoren van onze afschuwelijk saaie, "dat waren toch nog eens tijden"-smalltalk. Ondanks mijn onflatterende maar o zo praktische vliegoutfit, warrige krullenkop en totaal onschattige slaapoogjes, stapte ik met een schijnbaar zelfzekere blik op hem af. "Hé jij, lang geleden!", opende ik clichégewijs, "Ken je me nog?" Hij lachte. "Alsof ik jou ooit kan vergeten", antwoordde hij met een nog groter cliché. Dat ging goed.

En dan plots, geheel uit het niets, een monoloog over hoe ik als allereerste vrouw ooit zijn hart in duizend stukken heb gebroken, over hoe hij uren bij zijn mama heeft uitgehuild toen ik na het kamp alle contact verbrak en over hoe ik onze toekomst, die hij al helemaal had uitgestippeld, aan diggelen had geslagen. Geschrokken van zijn openbaring, was een ontwijkende "haha, doe toch eens normaal" het enige wat ik over mijn lippen kreeg. Hoe kon hij nu liefdesverdriet gehad hebben als de 13-jarige ik hem nog niet eens had toegestaan om zijn tong in mijn strot te rammen? Gelukkig wacht een vliegtuig nooit, wat me de perfecte uitvlucht gaf om me snel weer uit de voeten te maken.

Uiteraard bleef ons gesprek nog even nazinderen in mijn hoofd. Bijna zadelde ik me zelfs op met een enorm schuldgevoel, tot ik plots besefte dat mijn gevoelige kampliefje eigenlijk een ongelofelijk grote geluksvogel was. Amper 13 was hij toen hij al leerde dat gevoelens niet altijd wederzijds zijn, hoe graag je iemand ook ziet, of denkt te zien. Dat, ondanks je eigen goede en serieuze bedoelingen, geen enkele relatie per se eeuwig duurt. En dat je compleet machteloos bent zodra jouw 'grote liefde' plots geen zin meer heeft om met jou verder door het leven te stappen. 

Ik was 17 toen ik voor de eerste keer een liefje toestond om bij mij thuis 'naar de vissen te komen kijken', gewoon omdat ik voelde dat hij die ene was met wie ik de rest van mijn leven wilde delen. Vijf jaar later ga ik er nog altijd van uit dat onze relatie alles overleeft, zolang onze liefde maar sterk genoeg blijft. Dat er niemand op deze aardbol beter bij mij past dan hij en wij bijgevolg altijd samen zullen blijven. En dat onze toekomst, die de voorbije vijf jaar beetje bij beetje meer vorm kreeg in mijn hoofd, ook werkelijk zal plaatsvinden, maar dan nog duizend keer beter, mooier en romantischer.

En als dat niet gebeurt? Dan zal ik waarschijnlijk hetzelfde doen als hij: uithuilen bij mijn mama. En ik zou wensen dat ik op een leeftijd was waarop ze me nog konden troosten met belachelijke smoesjes als "je bent nog veel te jong voor een serieuze relatie" en "er zijn nog genoeg vissen in de zee". En ik zou dat geloofd hebben. Toen toch.

Op uitstap naar het pretpark: altijd een beetje lijden

Kriebels in de buik: fantastisch, vettig eten: formitastisch, de helft van de dag tegen topsnelheid ondersteboven hangen: gigaformitastisch! Oh jawel, een daguitstapje naar het pretpark is altijd dolle pret. Na een afwezigheid van 10 jaar heb ik me vorige zomer dan ook voorgenomen om voortaan minstens een keer per jaar de rollercoasters te trotseren. Aangezien de oktobermaand alweer is aangebroken en alle voornemens er zijn om gerespecteerd te worden (op uitzondering van de dieetgerelateerde uiteraard), trok ik zondag met de allerhipste bende van 't land richting Walibi.

Uiteraard hebben we ons geweldig hard geamuseerd, maar veel belangrijker zijn de gigantisch interessante zaken die ik alweer heb bijgeleerd om mijn overlevingskansen in de toekomst (nog) groter te maken.

* Te vermijden: euforische gelaatsuitdrukkingen op het moment dat een jonge, mannelijke, niet onknappe pretparkverantwoordelijke voorovergebogen voor je staat, met zijn hand in de buurt van je kruis. Voor je 't weet worden ze vastgelegd op de gevoelige plaat en kan je een halfuur aan een stuk op alle mogelijke manieren proberen uit te leggen dat het ritje in de Dalton Terror jou NIET naar je hoogste punt heeft gebracht, figuurlijk dan.

*Kom je net uit LA en heb je daar een bezoekje gebracht aan de Universal Studios en genoten van de allernieuwste animatietechnieken? Ga dan nooit, maar dan ook nooit naar een 4D-fimpje kijken in een Belgisch pretpark. Tenzij je net hebt gegeten natuurlijk en alles wat wil laten zakken. Een dutje doen valt dan weer af te raden, of je moet het opwindend vinden om te worden wakker gemaakt door een veel te harde waterstraal recht in je linkerneusgat...

  

* Wie net als ik ongeveer de helft van een dagloon neertelt omdat hij/zij te stijf is om over de hekken te klauteren, wil uiteraard van de eerste tot de laatste minuut in het pretpark rondhangen. Afschuwelijk plan. Niet dat 8 uurtjes in rollercoasterland niet te overbruggen vallen. Nee, de miserie begint daarna pas. Na een hele dag ondersteboven te hebben gehangen met je darmen tot in je keel, wil je immers zo snel mogelijk tot rust komen en in je bed duiken. Een onmogelijke opdracht. Zodra je het waagt om nog maar één oog halfdicht te doen, vlieg je alweer tegen topsnelheden door de ene scherpe bocht na de andere. Zo goed je de mottigheid overdag de baas kon, zo hard zal je 's nachts teruggepakt worden. En wees maar zeker dat in het donker alles erger lijkt.

 

* Een vrije val van 77 meter, de verdrinkingsdood tegemoetzien in kramakkelige boomstammetjes of tegen 80 km/uur over enkele houten balkjes razen: hoe gekker, hoger, sneller en angstaanjagender de attracties, hoe harder we doorgaans genieten. Zolang deze vier elementen gecombineerd worden althans. Op 45 meter hoogte zo traag rondjes draaien dat zelfs een kraanwerker hoogtevrees zou krijgen in een verroest bakje, bengelend en krakend van de wind, voldoet hier dus niet aan. Kwestie van de schaamte nog een flinke boost te geven, delen ze dat reuzenrad nog onder bij de kinderattracties ook. Als ik één ding heb geleerd na mijn dagje Walibi is het wel dat ik geen kind meer ben. Zeker weten.

  

Talk dirty to me (en misschien trouwen we wel)

Was me dat even verslikken in mijn vanillepuddinkje toen ik de nieuwe van Jason Derulo gisterenavond op de radio hoorde. Na het nogal expliciete 'Dirty Talk' heeft Mister 'Ik brul graag mijn eigen naam in elke song' maar liefst 5.693 stappen overgeslagen door zijn liefje plots ten huwelijk te vragen in  zijn gloednieuwe, (gigantisch melige) 'Marry Me'.

Sinds ik heb ontdekt dat fluiten geen zak helpt als je bang bent in het donker (Samson is een dikke leugenaar), besef ik dat je songteksten niet al te serieus mag nemen. Maar een vent met lipstick stamps on his passport die plots de romantische ziel gaat spelen met een geweldig huwelijksaanzoek... Nowp, ik zie het niet. Echt niet.

Het ligt ongetwijfeld volledig aan mezelf, maar zodra ik de woorden "Will you mary me?" uit de mond van Jason -Sixpack- Derulo hoorde vloeien, verplaatste ik mij even naar zijn grote dag, waar ik hem, oog in oog met liefje Jordin Sparks, vol overtuiging de volgende woorden hoorde uitspreken: "I, Jason Derulo (al zingend uiteraard), take you, Big Booty, to be my beloved wife". Zijn getuige kwam intussen een stapje dichter en neuriede zachtjes: "Your booty don't need explaining. All I really need to understand is: Will you talk dirty to me?" Hoe geloofwaardig kan een huwelijksceremonie eigenlijk nog worden?

Ondanks mijn bekrompen visie over het bijzondere liefdespad van Jason Derulo, ben ik hem stiekem ontzettend dankbaar. Als de overgang van dirty talk naar een huwelijksaanzoek zo snel gebeurt, zit ik immers perfect op schema. Ik weet niet hoe dat bij avontuurlijke, gigahitsige, supersexy  koppels zit, maar de pogingen tot een voorzichtig staaltje dirty talk monden bij mijn Kieke en ik vooral uit in eindeloze slappelachbuien. De kans dat hij de eerstkomende jaren op zijn knieën gaat, is volgens de wet van Derulo dus bijzonder klein. En maar goed ook. Welke jonge vrouw wil nu voor haar dertigste aangesproken worden met mevrouw?

Bovendien bevestigt Derulo mijn eerdere vermoeden dat dirty talk niet is weggelegd voor koppels die al jaren lief en leed delen, maar dat het eerder een vorm van entertainment is voor passionele minnaars en eeuwige flirters.  Of denk je dat het toeval is dat liefje Jordin Sparks wél de hoofdrol speelt in de 'Marry Me'-videoclip, terwijl ze in 'Talk Dirty' schaamteloos wordt vervangen door een horde overgeile, kontschuddende dames? Nein man! 

Uiteraard zullen er honderden avontuurlijke, gigahitsige, supersexy koppels klaarstaan om mij het tegendeel te bewijzen. Nou, ik geloof ze toch niet. Zelfbescherming noemen ze dat. En intussen blijven we onze dirty skills bijschaven. Voor je het weet, staat de grote drie er toch en voelen we die drang om in een witte jurk naar het altaar te stappen toch plots opborrelen. De eerste die het zal aandurven mij een mevrouw te noemen, mag zich nu al voorbereiden op een klap van mijn sjakos.

Quality time met de kettingzaag

Een thesis die maar niet afgeraakte, vier maanden Sydney, drie weekjes LA... Ik weet dat jullie bezorgd zijn en zo, maar voor zij die net als de tientallen voorgangers nog van plan zijn de o zo geweldig populaire vraag te stellen, hier alvast mijn antwoord: "Nee, ik heb mijn Kieke niet veel gezien de laatste tijd. Maar ja, ik ben bereid daaraan te werken. Beloofd. Echt waar."

Met het goede voornemen op mijn handpalm geschreven (snelle vergeter, je weet wel), stuurde ik hem maandagmiddag een sms'je met de eenvoudige vraag: "Quality time?" Om hem een idee te geven van de activiteiten die ik in gedachten had, zette ik er nog een dikke, vette knipoog achter (en nee mams, het is niet wat je denkt). Ondanks die boot van een gsm, moet ik van mijn Kieke nooit snel een antwoord verwachten. Behalve maandag dan. Nog voor ik kon controleren of mijn berichtje al was afgeleverd, liep zijn respons al binnen: "Oké, kom maar af. En trek iets aan dat vuil mag worden..."

"Hmm, interessant", dacht ik bij mezelf (nee mams, nog steeds niet wat je denkt) en ik repte me naar mijn kleerkast. No way dat ik één van mijn roze outfits zou laten besmeuren. Sportkledij daarentegen kan meestal wel tegen een stootje (en wordt op die manier ook eens gedragen). En zo werd de meest afschuwelijke, kakikleurige joggingbroek uit mijn kast genomineerd tot kledingstuk van de dag, of toch van de namiddag. In combinatie met een gratis reclameshirt en bruinachtige pull met stoere kap, zag ik er slechter uit dan de meeste celebrities zonder make-up. Maar bon, eens je vijf jaar samen bent, kijk je heel af en toe wel eens verder dan het uiterlijk. Omdat ik daar zelf geen snars van geloof, had ik voor de zekerheid toch wat cosmetica losgelaten op mijn gezicht.

De nieuwsgierigheid moet gigantisch geweest zijn, want ik durfde het zowaar aan om tot in vierde (!) versnelling te schakelen tijdens de rit naar het grootste boerengat ter wereld . En daar trof ik hem dan aan, mijn Kieke, gehuld in een nog lelijkere outfit dan de mijne. Al was er iets heel anders dat mijn aandacht trok.

- Schaaat, waarom ligt er een kettingzaag in het gras?
* Ahaa, omdat wij gaan hout zagen!
-  Haha, tuurlijk... Wat gaan we nu doen?
* Ik zeg het toch: hout zagen.
- Meent gij da nu?!
* Jij wilde toch nieuwe dingen leren?
- Ja, nuttige dingen. Niet iets wat je sowieso aan je vent kan doorspelen.

Vijf jaar geleden zou hij het nooit gedaan hebben, maar nu negeerde hij mijn gezaag (ha-ha-ha) compleet en hij stapte richting werktafel met ernaast een gigantische stapel houten balken die schreeuwden om in stukken gezaagd te worden. En daar stond ik dan, met mijn oor- en oogbeschermers in de hand, te wachten tot hij het bevrijdende "moppiiiieee" zou uitschreeuwen. Maar het bleef stil. "Shit, zeg", dacht ik bij mezelf, "'t is voor serieus deze keer." 

[Nou, hij moet echt niet denken dat ik zijn slaafje ga spelen. Ik heb wel wat beters te doen... ...Hmm, ik kan precies niet direct iets bedenken. Maar toch: ik ga niet helpen! NIET zeg ik!*]

...

[Och, even helpen, is nu ook weer niet zó erg. En met een beetje geluk verbrand ik ondertussen nog wat calorieën.... Eigenlijk heeft samen klussen wel iets romantisch, niet? In een film zou het sowieso op een plezierige manier eindigen...]

- I'm in, babe!
* Super! Geef mij die houten balken maar aan en stapel de gezaagde stukjes op elkaar.
- Kan ik nog de babykarweitjes uitvoeren ook. Geweldig! 
* Zaag jij dan, hé. 

Slechtste. Plan. Ooit. Niet alleen had ik geen flauw idee hoe ik dat ding aan de praat moest krijgen (waarom heeft een kettingzaag dan ook én een beveiliging én twee startknoppen?!), ik geraakte gewoon niet door die balk heen. Het beste dat ik eruit wist te halen, was een sneetje van amper twee centimeter dat bovendien nog eens verschikkelijk scheef zat. Alsof de afgang nog niet groot genoeg was, besloot de kettingzaag zich ook nog eens tegen mij te keren door plots opvallend veel rook te produceren.

- Sech kip, wat zou je ervan denken om terug te wisselen?
* Strak plan.

En ik hielp met een big smile verder. Blij om het bewijs dat ik absoluut niet kan zagen. Euforisch om het gevoel dat ik met niemand op deze aardbol mijn stommiteiten liever deel dan met mijn Kieke. Maar geen paniek, de volgende keer kies ík hoe we onze quality time invullen. En reken maar dat mijn overvolle, veel te rommelige kleerkast erbij betrokken zal worden.

Van absolute droomvrouw naar ordinaire tafeldanseres in vijf sterren

"Vriendelijk lachen en beleefd knikken." Met deze tactiek in mijn achterhoofd zou ik de Hollywood Boulevard in mijn eentje wel overleven tussen de tientallen opdringerige tourbusverkopers, in filmster verklede fooizoekers en crazy Americans. Niet dus. Nog geen minuut was ik het metrogat uit of er kwam al een superheld (ik weet niet eens dewelke) op me afgelopen met de vraag of ik met hem op de foto wilde. "Niet met mij, hoor", dacht ik bij mezelf. Ik bedankte vriendelijk voor het aanbod en stapte verder, apetrots op mijn eigen kordaatheid. 

Zo fier als ik toen was op mezelf, zo hard schaamde ik me nog geen minuut later. Zoals het een echte superheld betaamt, ging ook deze immers door tot het bittere einde, uiteraard met een gewijzigde strategie. "Oh babe, you are so beautiful! I would die to go on a picture with you." Na een korte terugblik in mijn geheugen kwam ik tot de vaststelling dat er nog nooit een wildvreemde vent zo hard had gesmeekt om met mij op de foto te mogen. Kwam daar nog eens bij kijken dat ik me met de Walk of Fame onder mijn voeten stiekem wel een kleine diva voelde. 

Gevolg? Nog voor ik het woord "okay" had gevormd, stond er al een Japanse vrouw met mijn fototoestel in haar handen. De superheld drong mijn intieme zone binnen en trok nog een tweede (deodorantloze) collega-held in mijn richting. Net voor de klik werd ik uiteraard herinnerd aan de verplichting om een gepaste fooi te geven. "Hoezo, fooi?! Hij wilde toch met míj op de foto?", jammerde mijn onschuldige zelve. "Jij naïeve trut!", schreeuwde de kritische ik terug. "Nou, ik zal toch een geweldig kiekje hebben", troostte ik mezelf. Maar nee, zelfs dat was me niet gegund. Aan te weinig oefening zal het niet gelegen hebben, maar toch was mijn foto leeg, om niet te zeggen totaal onbestaande. Wat al die Japanse toeristen doen met hun gigalenzen rond hun hals, is me sindsdien één groot raadsel.

Volhouder als ik ben, volstond één slechte ervaring natuurlijk niet om mijn strategie plots overboord te gooien, dus bleef ik vriendelijk lachen en beleefd knikken. Alweer met succes (of juist niet), want amper vijftien meter verder werd ik alweer tegengehouden door een schattige versie van de Fresh Prince of Bel-Air. Minstens 30 centimeter kleiner dan Will Smith, maar met een glimlach waar mijn door de zon verhitte lijf niet aan kon weerstaan. "Please babe, let me take you to Vegas! Let's get married right away!", brulde hij me enthousiast toe. De kans dat ik ooit nog zo'n gigantisch romantisch en compleet onverwacht aanzoek krijg, is geheel uitgesloten. Ik kon mijn schaterlach dan ook niet bedwingen. Maar hoe graag ik ook een tussenstopje in Vegas wilde maken, voelde ik me toch genoodzaakt om te weigeren en ik wandelde met een zichtbaar geamuseerde blik verder. 

Nog geen vijf sterren was ik opgeschoten of de Fresh Prince hield me alweer tegen. "Anyway...", begon hij. "Can you dance on a table? I still need some girls for this evening..." En toen wist ik het zeker: dit is Hollywood. Net op het moment dat je denkt het zotste nu wel te hebben meegemaakt, moet de eigenlijke gekheid nog losbarsten. "No, I'm sorry", stotterde ik, compleet verrast door zijn vraag. "But good luck!", bracht ik nog over mijn lippen en ik liep verder, diep teleurgesteld door mijn degradatie van absolute droomvrouw naar ordinaire tafeldanseres. 

Eens thuis bevestigde ik mijn vermoeden: op tafels dansen is niet voor iedereen weggelegd, helaas.

Moekiiieee, ik wil een kangoeroe!

Of het nu komt omdat ze zo onbereikbaar ver zijn of omdat Skippy onze hoofden helemaal zot heeft gemaakt toen we nog schattige, naïeve kindertje waren, ik weet het niet. Wat wel met duizend procent zekerheid kan gezegd worden is dat ie-de-reen gek is op kangoeroes en aanverwanten. Terwijl de ene dit op een subtiele manier duidelijk maakt, beginnen anderen kangoeroewijs in het rond te stuiteren zodra ze er eentje in het vizier krijgen. Het zal je weinig verbazen, maar ik behoor met elke vezel van mijn lijf tot de tweede groep, zo werd gisteren wel duidelijk tijdens mijn bezoekje aan het Featherdale Wildlife Park in Sydney.

Na 22 jaar wachten, is het gisteren immers eindelijk gebeurd: ik heb mijn allereerste kangoeroes gezien. Wie dacht dat ik in mijn normale doen al behoorlijk freaky uit de hoek kan komen, had me toen moeten bezig zien. De vreugde die deze beestjes in mij naar boven brachten toen ze vrolijk in het rond huppelden was zo magisch dat ik begon te lachen als een zesjarig meisje dat voor de eerste keer in haar leven op de paardenmolen mocht. 

Alsof mijn dag alleen al bij het kijken naar deze lieverdjes nog niet geslaagd genoeg was, mocht ik de schattige kangoeroes en wallaby's ook nog aaien en eten geven. Dat laatste mag je heel letterlijk nemen.  Met hun koddige snoetjes kwamen ze het hoopje grasachtige voederkorreltjes uit mijn hand eten. Kwestie van hun evenwicht niet te verliezen, lieten ze ondertussen hun zachte pootjes rusten op mijn handpalmen. Jeetje, ik smolt gewoon, niet normaal, on-be-schrij-fe-lijk!

Met een euforisch gevoel dartelde ik op het einde van mijn bezoekje nog even rond in de souvenirshop. En precies dan, op het moment dat ik het helemaal niet meer verwachtte, vroeg een lieve meneer of ik zijn babykangoeroe even wilde vasthouden. Euh, du-huh! Net als bij een menselijk kindje, voelde ook deze kleine spruit zich behoorlijk hard aangetrokken tot mijn krullenbol. In plaats van kleine vingertjes waren het nu echter superzachte pootjes die op een wip vast kwamen te zitten in mijn haardos. In tegenstelling tot lichte ergernis, voelde ik  nu echter een warme, liefdevolle gloed vanbinnen. Vandaar dat ik het nu zo ongeveer 99 procent zeker weet: mocht ik ooit terugkomen als dier, ben ik sowieso een mamakangoeroe met een kleine joey in mijn buidel!

Toen de gids even niet opkeek, heb ik nog geprobeerd de lieve baby te ontvoeren. Zonder succes, helaas. Nou, in mijn dromen zal ie zeker nog regelmatig opduiken, dat staat vast!

Er zijn zo van die zaterdagen...

...waarop je 's morgens wakker wordt en je geen flauw idee hebt met welke activiteiten je de dag nu weer zal vullen. Sinds ik hier helemaal in mijn eentje in de gigantisch grote maar o'zo geweldige wereldstad Sydney zit, durft de frequentie van dergelijke dagen wel eens toe te nemen. 

Gelukkig kan je op zo'n momenten nog rekenen op de allerliefste Google-man. En zo besloot ik vorige zaterdag om mijn planning eens volledig te laten afhangen van wat het zoekresultaat 'Sydney Market' zou opleveren. Op basis daarvan trok ik richting Glebe waar blijkbaar elke zaterdag en zondag een vintagemarktje doorgaat. Bij mijn busoverstap aan het Sydney Central Station ontdekte ik echter een gigantisch grote, (voornamelijk Aziatische) binnenmarkt. Na wat geslenter en kleine aankoopjes, zette ik uiteindelijk koers verder richting Glebe. 

In tegenstelling tot de gebruikelijke flink opgetutte Aussies, liep ik daar een heel ander volkje tegen het lijf.  Zoals ik op een vintagemarktje wel had kunnen vermoeden, wandelde ik voor ik het goed en wel besefte tussen de allercoolste hipsters. Even later waande ik me weer even helemaal terug in Valencia dankzij een korte eetpauze in een typisch Spaanse chocoladebar. Aan churros heb ik me niet gewaagd, maar dat heerlijke stukje brownie dat je hieronder op de foto kan zien, ging heel vlotjes naar binnen. 

Om de dag kleurrijk af te ronden, ben ik nog even blijven hangen in the big city. Niet dat het er anders al niet ferm de moeite is, maar aangezien het Vivid lichtspektakel nog steeds aan de gang was, hing er net dat tikkeltje extra magie in de lucht. Voor wie er nog zou aan twijfelen: Sydney + Me = dikke liefde!

Chocolate Saturday = héérlijk

Vintage @ Glebe

Omdat we onszelf hier soms even aan moeten herinneren...

Vivid Sydney - Nou, je moet je stad ergens mee versieren...

Euforie in de supermarkt

Jullie herinneren je misschien nog mijn blogbericht over die aangebrande kookpot nadat ik een maand geleden eens zelfgemaakte appelmoes probeerde te bereiden. Wel, die bevestiging van mijn complete onkunde op 'cuisinaal' vlak is totaal overbodig geweest  Toen ik gisterenavond op mijn slakkengangetje en met mijn tong half op de grond ('k had net 1,5 uur gefitnest) door de supermarkt wandelde, stootte ik toch wel niet op een vooraf geprepareerde POT APPELMOES zeker?! Serieus - echt waar - zonder zeveren. Je kan niet geloven hoe euforisch ik de rest van mijn boodschappenlijstje heb afgewerkt.

Nou, ik weet dat je moet blijven oefenen, wil je iets bereiken in je leven (repeteren, repeteren, wie zijn best doet zal het leren - danku Samson), maar in dit geval gaat deze stelling niet op. Zo zullen de vele heerlijke potten appelmoes die ik hier nog zal binnenhalen mij niet alleen ontzettend veel (tevergeefse) moeite besparen, ik moet per pot ook amper 2 dollar neertellen. Wie ooit al eens in een Australische supermarkt heeft rondgelopen, weet dat dit bedrag ongeveer het allerlaagste van het laagste is wat je hier kan tegenkomen. Daarom heb ik beslist dat ik deze speling van het lot met open armen moet aanvaarden. Heel diep vanbinnen heb ik trouwens al zo'n vermoeden dat mijn kookpotten - die de laatste zes weken doodsangsten doorstonden - me eeuwig dankbaar zullen zijn...

Rest me nog drie dingen te doen: de pot openkrijgen, aanvallen en - het allerbelangrijkste - genieten!

Inge + bruinen zonder zon = #FAILURE#

Prachtige enkelovergang

Hoewel het hier vrijdag een prachtige dag was met 'winterse' temperaturen tot 24 graden, moest ik me zaterdag met een hele hoop minder tevreden stellen. Toen het tot overmaat van ramp ook nog begon te regenen, kon ik niet anders dan een ultracoole indooractiviteit te bedenken. Ik zou mezelf bijvoorbeeld kunnen getrakteerd hebben op een heerlijke, zelfgemaakte maaltijd, al weten we allemaal dat dit met mijn beperkte kookkunsten letterlijk in het water zou vallen. Een no-go dus. Wel had ik een filmpje kunnen opleggen om ondertussen met mijn benen omhoog in de zetel te genieten van de rust. Maar aangezien ik al maanden geen film meer had bekeken, was de keuze zo groot dat ik werkelijk stress kreeg van erover na te denken.

Gelukkig is mijn inspiratie op dergelijke momenten voldoende groot om uiteindelijk toch het gepaste entertainment te vinden. En zo bedacht ik me plots dat mijn benen wel héél erg wit zijn. Mocht ik in België zijn, zou dit het minste van mijn zorgen zijn, aangezien ik ze daar toch lekker kan wegstoppen achter mijn lange broek. Maar sinds ik hier in Sydney zo sportief ben geworden en mijn melkflessen nogal hard afsteken ten opzichte van al die donkerbruine (graatmagere) stelten in de fitness, zag ik maar één oplossing voor ogen: zelfbruiner, zelfbruiner en nog meer zelfbruiner!

Schiet me nu niet meteen af voor deze ontzettend onnatuurlijke manier van 'bruinen', maar stel je even in mijn plaats. Met regen die als bakken uit de lucht viel, kon ik al niet rekenen op de zon. En het kankerverwekkende alternatief  dat de veel te positieve naam 'zonnebank' meekreeg, is al zeker not done. Dus: een onschuldig laagje 'bruinen zonder zon' was nog zo'n slecht plan niet, toch?

Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee waarom ik het hier zo goed zit te verdedigen, want het resultaat was een complete mislukking, een gigantisch fiasco, om maar niet te zeggen een cosmetische ramp. Niet op het eerste gezicht, nee hoor, toen zag het er helemaal geweldig uit. En precies op dat moment heb ik de grootste fout gemaakt die een cosmeticagebruiker ooit kan maken: geloof hechten aan de boodschap op de verpakking. 

Voor een nóg beter resultaat kon ik immers beter "een tweede laagje aanbrengen". Gevolg? Benen die minstens 4 tinten bruiner zijn dan mijn armen. Wat er daarentegen wél op de verpakking had mogen staan, is dat je voorzichtig moet zijn met vingerafdrukken in de buurt van je enkels. Ik had er in elk geval een pak minder belachelijk uitgezien. Een kleine "vergeet alles niet goed uit te smeren"-boodschap had mijn benen bovendien kunnen besparen van die lelijke donkerbruine strepen die hen momenteel sieren en die de gelijkenis met een zebravelletje plots veel treffender maken dan ik zelf wil.

De grote schuldige

Voor wie het zich nog afvraagt: nee, ik ga de gemene raad om "elke drie dagen een nieuw laagje aan te brengen" NIET opvolgen. Goed gelezen: NIET, NIET, NIET! Tot mijn benen hun melkkleurtje terughebben, voel ik me intussen genoodzaakt om de fitnesslessen in lange broek bij te wonen. Oh ja, het leven van een Kieke is hard, ontzettend hard.

Pyjamaparty in het washok

Ik weet niet aan wat het ligt, maar er zijn zo van die dingen die alleen mij lijken te overkomen. Sla ik een praatje met een vreemde man op de bus, dan krijg ik een afscheidsknuffel waar ik bijna mijn bewustzijn van verlies. Probeer ik zo glamoureus als ik kan in 't stad rond te huppelen in mijn übercute, roze rokje, moet een oud vrouwtje me subtiel even waarschuwen dat alle passanten volop zicht hebben op mijn halfblote kont (rok in slip, you know...) En van in de verte een 'kennis' enthousiast toezwaaien probeer ik zelfs al niet meer, omdat de kans te groot is dat het uiteindelijk een totaal ander mens blijkt te zijn.

Met veel plezier (lees: met het schaamrood nog altijd op mijn wangen) mag ik u melden dat ik gisterenavond opnieuw zo'n 'hilarisch' moment heb meegemaakt. Met het weekend voor de deur, trakteerde ik mezelf op een extra lange douche gevolgd door een heerlijk tam avondje in de zetel. Net voor ik me wilde neerploffen, viel mijn frank echter dat mijn was nog steeds in de machine zat. Om schimmeltoestanden te vermijden, zat er niets anders op dan mijn luie kont nog even op te lichten en richting het washok op het gelijkvloers te trekken.

Niet zo bijzonder, hoor ik je al denken. Ware het niet dat ik me uiteraard al had geïnstalleerd in mijn ultracoole, roze pyjama. Met de gedachte dat ik nog nooit eerder een buurman of buurvrouw was tegengekomen in de buurt van het washok,  durfde ik het er toch maar op te wagen. Nou ja, hoe groot is de kans eigenlijk? Wel, een pak groter dan ik me had voorgesteld...

Ik trok de deur nog maar achter me dicht en wie wandelt er doodleuk naar beneden? Meneer de Bovenbuurman. Met een verlegen "just gonna pick up some laundry" probeerde ik de situatie nog een beetje recht te trekken, maar aan zijn kikkersmoel te zien (uitpuilende ogen en een glimlach zo breed dat zijn mondhoeken tot aan zijn oren reikten), was het kwaad al lang geschied. Wel, die man zijn dag had ik in elk geval al meer dan goed gemaakt.

Gelukkig bereikte ik verder zonder verrassingen het washok. Mijn vertrouwen was dan ook voldoende groot om (met mijn propere wasmand) opnieuw richting het appartement te vertrekken. Het enige wat door mijn hoofd raasde was: lopen, niet achterom kijken en - in mijn geval het moeilijkste - zeker mijn wasmand niet laten vallen. En het zag er behoorlijk goed uit... voor de eerste drie seconden althans. Zodra ik mijn sleutel echter uit het sleutelgat trok om het washok netjes af te sluiten, werden mijn oren plots aangevallen door een schreeuwende "Hi sweety, how are you doing today?" En daar was buurman nummer twee, hoera! Nu mijn oren van het gebrul even buiten werking waren getreden, leken mijn ogen plots dubbel zo scherp. Hoewel ik deze functie bij mijn subtiele gluurmomenten naar surfende Aussies maar al te graag zou willen inzetten, was dit echt niet het moment. Écht NIET! 

Blijkbaar was ik gisterenavond namelijk niet de enige die te lui was om haar pyjama opnieuw om te ruilen voor een fatsoenlijke outfit. Want jawel, daar stond ie dan, mijn buurman, in zijn grijs-zwart, gestreepte pyjama, op amper 30 centimeter van mij vandaan. Mocht er op dat moment een muziekje zijn geweest à la 'Five, six, seven, eight' van Steps, had ik me precies gevoeld zoals op mijn pyjamaparty's vroeger. Aangezien het publiek iets anders was dan in mijn kindertijd, was niet plezier maar wel schaamte het gevoel dat domineerde. Of toch van mijn kant. Meneer de buurman liet het niet aan zijn hart komen. Ondanks mijn knalrode kop, nam hij zelfs uitgebreid zijn tijd om gezellig handjes te schudden en een 'koetjes & kalfjes'-gesprek aan te vatten. In al mijn verbijstering zal het u niet verbazen dat "well, have a good night, honey" het enige is wat ik heb opgevangen. Daarna ben ik zo snel ik kon naar boven gespurt, heb de deur achter mij dichtgetrokken en ben van de ganse avond niet meer uit mijn zetel geweest.

Och ja, iemand moet het sukkeltje van de groep zijn...

Wie dacht dat fitnesslessen alleen goed zijn om een sixpack te kweken en overtollig vet te verbranden, heeft het mis. Na drie weken zwoegen en zweten heb ik immers al een heleboel cruciale lessen getrokken uit mijn overactieve aanwezigheid tijdens de groepssessies. Belangrijk is wel om hierbij in je achterhoofd te houden dat ik hiervoor nooit eerder in mijn leven ooit een uur in de gymzaal heb gestaan... 

PinkUpYourLife!

1. Beginnen met laagste gewicht = no go
Mijn eerste fitnessles zal voor eeuwig en altijd in mijn geheugen gegrift staan als de meest gênante ooit. Aangezien ik me van uur had vergist voor de Zumbales (ondanks het overduidelijke schema) kon ik niet anders dan deelnemen aan de Body Pump-sessie. Voor zij die hier niet mee vertrouwd zijn, kort gezegd is het de bedoeling dat je op het ritme van de muziek superstoere baren met gewichtjes boven, achter en onder je hoofd zwiert. Belangrijk hierbij is dat je echter nooit met het laagste gewicht van start gaat. Zo verzocht de (ultra gespierde) leraar ons op een bepaald moment om bij de nieuwe oefening verder te gaan met de helft van de gewichten. Aangezien ik al met het laagste van het laagste bezig was (en zelfs daarbij al extreme pijnen voelde), kon ik enkel halveren door de gewichtjes te verwijderen en met een lege baar verder te werken. Gênant, inderdaad.

2. Nog liever zonder water dan te laat
Sinds mijn vijf maand durende verblijf in Valencia heb ik wonder boven wonder extreem veel moeite om ergens op tijd te komen. Gelukkig gaat het met mijn stiptheid hier in Sydney opnieuw de goede kant uit. Wanneer ik als laatste arriveer in de gym, kan ik immers alleen nog plaatsnemen voor het raam, waardoor alle ogen van de geïnteresseerde kijkers automatisch gericht staan op mijn sukkelende achterste. Aangezien ik gemiddeld per beweging ongeveer acht tienden van een seconde achterzit op de rest van de groep of drie op de vier keer de verkeerde richting uitloop, is het uiteraard van reuzegroot belang dat zo weinig mogelijk toeschouwers getuige zijn van mijn geklungel. Bijgevolg zit er niets anders op dan eenvoudigweg op tijd te komen.

3. Rusten is voor watjes
"Hé, lady in the pink, there are no quitters in here", is wat je te horen krijgt als je met zware uitputtingsverschijnselen jezelf tien seconden rust gunt tijdens de overactieve  Body Attack-les. Alosf het nog niet erg genoeg is dat de leraar speciaal voor jou tijd vrijmaakt om je eens flink te berispen, draaien intussen tientallen onvermoeibare Aussies zich naar je toe om je met beschuldigende ogen aan te kijken. Zelfs mocht ik hier van mijn stokje gaan, zouden ze volgens mij nog niet begrijpen waarom ik niet gewoon wat karakter toon en doorzet. En dat brengt me meteen bij het volgende puntje.

4. Sugah honey
Het heeft geen zin om stoer te doen of je gedrooomde lijntje als prioriteit te nemen, wil je overleven tijdens de lessen MOET je er gewoon voor zorgen dat je voldoende suikers binnenpakt. Hoewel ik ook in België mijn luie kont regelmatig verzette en (met momenten) voldoende bewoog, ben ik in vergelijking met de Aussies echt de minst sportieve persoon op aarde, wat zeg ik, in het universum. In een poging hun ritme aan te houden, heb ik al meermaals serieus wat sterrekes zien passeren. Aangezien je absoluut geen pauze mag nemen tijdens de les (zie puntje drie) ben ik momenteel in volle ontwikkeling van een methode die me toelaat om mijn suikerpeil super snel en ongezien tussen het sporten door op schema te houden. Tegen de tijd dat het zover is, laat ik je zeker iets weten.

5. Nee, het gaat niét lekker!
Denk nooit, maar dan ook nooit dat het goed gaat. Zodra deze belachelijke gedachte  in je opkomt, zal het tij zich zo hard tegen je keren dat je niet meer weet van welke planeet je komt. Die ene domme fractie van een seconde dat ik ooit dacht in topvorm te zijn, werd het niveau immers zo fel de hoogte in gestuwd dat ik de rest van de avond noodgedwongen - met mijn tong uit mijn mond - in de zetel heb moeten doorbrengen.

Time table

Zoals jullie kunnen vaststellen, gaan die fitnesslessen mij hier extreem goed af (hoor dat sarcasme). Gelukkig zijn er ook nog voordelen verbonden aan mijn gesukkel. Uit pure compassie word ik immers altijd extra begeleid door een 'klasgenootje' dat mijn leed niet langer kan aanzien. Hierop ontstaat meestal een leuke babbel, waardoor ik toch tegemoetkom aan mijn dagelijkse (broodnodige) dosis menselijk contact. Waarvoor het sukkeltje van de groep zijn al niet goed is...

Omdat belonen ook bij grote kindjes zeer efficiënt is...

Heb ik nu zonet vanuit Sydney een vliegticket naar LA geboekt? Oew yeah!

Mocht ik vijftig jaar ouder zijn, zouden ze gegarandeerd de termen 'oud zot' op mij plakken. Voorlopig zullen we 't echter moeten houden op 't 'zot jong', waaaaaant... *tromgeroffel* .... ik heb zonet een ticket geboekt naar LOS ANGELES, oew yeah!

Voor zij die nu al vrezen dat ik ons Belgenlandje opnieuw enkele maanden in de steek zal laten, no worries, 't is maar voor twintig dagen (concreet van 2 tot 22 september). Net zoals ik nu in Sydney zit, zal er dan immers een mega, ultra, gigafijn HLN'ertje vanuit LA werken, waardoor ik geen overnachtingen hoef te betalen. Een dikke, vette win-win dus!

Hoewel ik nu al reuzehard uitkijk naar mijn pinky doortocht op de Hollywood Walk of Fame en 'n übercool uitje naar Las Vegas, ga ik in tussentijd gewoon nog even heel hard genieten van SYDNEY. 

I keep you posted, honeybees!

-X-

Catfights, hysterisch gekrijs en übercoole fotoshoots @ Sydney Fashion Weekend

In de modewereld draait alles om gekke outfits, toch?

Ooit al eens het geluk gehad om aanwezig te zijn op een gigantisch mode-event? Wel, tot voor zaterdag, ik niet. En ik moet toegeven dat ik perfect begrijp waarom ik het zo lang heb uitgesteld. Alles wat je verwacht te zien (van ultra skinny modellen tot catfights over "ik had die jurk het eerst gezien" en hysterisch gekrijs à la  "OMG, are you really wearing Jimmy Choo's? No way!") gebeurt namelijk ook in het echt. Serieus. 

Desalniettemin had ik me voorgenomen om met een positieve ingesteldheid naar het Sydney Fashion Weekend te trekken. Zoals een echte fashionista had ik zelfs dagen op voorhand mijn outfit zorgvuldig klaargelegd. Hoewel mijn roze glitterbroek aanvankelijk als meest perfecte kledingstuk naar voren kwam, koos ik uiteindelijk toch voor mijn iets gewaagdigere, maar o zo fashionable fluoroze ballerinarokje. Kwestie van er niet uit te zien als een 6-jarig meisje dat er nog van droomt om ooit een echte prinses te worden, combineerde ik mijn schattige rokje met mijn ultrastoere jeanshemd, inclusief 'gevaarlijke' studs. Afwerken deed ik mijn outfit natuurlijk met mijn Perfect Pink Party Pumps (inderdaad, die glitterschoentjes met roze hak), juweeltjes en vers gelakte nageltjes. In de modewereld draait alles om gekke outfits, toch? 

Wel... Niet dus in Australië, of toch niet in Sydney. Qua gekke kledingkeuze kwam ik namelijk met grote voorsprong als winnares uit de bus. Niet dat ze er mij iets van lieten merken, integendeel. Zoals ik intussen al van de Aussies gewoon ben, deden ze hun uiterste best om mij een zo goed mogelijk gevoel te geven. Complimentjes à la "what a lovely dress" en "oh, look at you,  so sweet" vlogen in het rond. Al maakte ik mij hier meteen een reuzegrote bedenking bij: het ging namelijk niet om een dress, maar wel degelijk om een skirt met een topje, waardoor ik me nu afvraag of de Aussies eigenlijk wel het verschil kennen tussen een jurkje en een rok. Anderzijds zou de dress-opmerking  kunnen betekenen dat ze mijn outfit niet goed hebben bestudeerd, wat dan weer het complimentje zou verklaren...


Whatever, naast mijn outfit showen, heb ik op het Syndey Fashion Weekend natuurlijk  nog een pak andere ultracoole activiteiten gedaan, te beginnen met... shoppen, shoppen, shoppen! Qua exclusieve designers was het (in mijn ogen) echt een paradijs. Vooral de juwelenstandjes konden me ontzettend hard bekoren. Al kan dit natuurlijk ook komen omdat ik in alle drukte gewoon veel te tam was om mijn energie te steken in het passen van broeken, pulls en schoenen. Een armbandje, ring of kettinkje is daarentegen een pak eenvoudiger, sneller en minder vermoeiend. Behalve op mentaal vlak dan, want met het ruime aanbod had ik serieus last van twijfelaanvallen. Al kwam hier dan weer een einde aan op het verlossende moment dat ik mijn meest perfecte ambandje ooit tegenkwam:

Bracelet by Majique / Ring: Meow Girl

Gemaakt uit hard metaal is het sowieso bestendig tegen enkele rake ontmoetingen met de grond (wat in mijn geval nooit helemaal uitgesloten is, je weet wel...) Maar wat mijn nieuwste aanwinst (van Majique voor de geïnteresseerden) helemaal perfect maakt, is de tekst die hem siert: "Everything happens for a reason", wat de laatste maanden niet toevallig is uitgegroeid tot mijn favoriete quote. Mocht ik mijn eerste thesis immers meteen hebben afgewerkt, had ik geen vakantiewerk kunnen doen bij HLN, waardoor ik waarschijnlijk ook niet zou zijn gevraagd geweest door mijn collega om het team te versterken tijdens haar zwangerschapsverlof en waardoor ik uiteindelijk dus nooit in Sydney zou zijn beland. Komt daarbij nog eens kijken dat ik bij de productie van mijn 'nieuwe' thesis zo ontzettend veel bijgeleerd heb, zowel theoretisch als van mijzelf, dat ik ontzettend gelukkig ben met hoe alles is verlopen, hoe zwart ik het op sommige momenten ook allemaal heb gezien.

Maar nog even terug naar het Sydney Fashion Weekend. Zo heb ik ook nog het geluk gehad om op de eerste rij te ziten tijdens een levensechte catwalkshow. Echt fan van de kledij (o.a. van Watson X Watson, Talulah, Hussy, Christensen Copenhagen) was ik niet. Daarom heb ik me tijdens het event maar beziggehouden met het stiekem uitlachen van de jonge modellen die duidelijk nog heel hard moesten oefenen om hun hoge hakken-loopje te optimaliseren. Niet dat ik persoonlijk eleganter zou kunnen wandelen met 15 centimeter naaldhak onder mijn voeten, maar ik ben dan ook geen model. En voor zij die het stiekem al dachten, inderdaad, 'elegant' is sowieso een term die niet echt op mij van toepassing is, I know...

Ten slotte heb ik mijn tijd nog gevuld met übercoole fotoshoots, onder andere met het grootste bedrijf uit Sydney, the Photo Studio (hoe origineel kan je bedrijfsnaam zijn, zeg?). Achteraf werden mijn foto's dan gephotoshopt zodat mijn huid plots bijzonder glad oogde, mijn tanden extra wit en mijn haren alsof ik net van de kapper kwam. Maar ik kan niet ontkennen dat ik het stiekem eigenlijk super cool vond allemaal. Net voor ik naar huis wilde keren, hebben ze me zelfs op de cover van SHOP Magazine geplakt, wat er ontzettend echt uitzag (maar natuurlijk niet was). En last but not least, ik heb ook nog even kunnen 'shaken like a polaroid picture'. Hoewel mijn voeten ook daarvoor al op barsten stonden, werd het nu echt wel tijd om naar huis te keren, want inderdaad, zo geweldig zitten die Perfect Pink Party Pumps precies toch niet als je ze een hele dag rond je voeten moet hebben...

Kwestie van jullie een beter beeld te geven van hoe het daar ongeveer aan toe ging, heb ik speciaal voor jullie natuurlijk heel wat kiekjes getrokken:

  .

Picture by The Photo Sudio

Manicure by Sally Hansen

Buit van de dag