zondag 13 januari 2013

Chillen, schminken & poseren euh... beven


Ze heeft ons geduld lang op de proef gesteld, die ondeugende gele bol, maar de eerste voorzichtige zonnestraaltjes van 2013 hebben onze aardbol dan toch uiteindelijk bereikt. Om onze little miss Sunshine op gepaste wijze te verwelkomen, en omdat ik gewoon even met mijn hoofd zo ver mogelijk van het thesissen vandaan wilde zijn, trok ik mijn allerschattigste PINK rokje aan en scharrelde ik de meest vreemde, totaal niet in een bos passende attributen bij elkaar voor een marginale (uhu, I know), amateuristische, totally not useful fotoshoot

Al is die 'totally not useful' misschien een beetje overdreven... Dankzij mijn veel te luchtige outfit in een tijd waarin de temperaturen rond het vriespunt schommelen, heb ik mijn eerste domme plan van het nieuwe jaar immers alvast tot een goed einde weten te brengen. En hoewel verschillende medemensen de wubbes krijgen van irritante wannabe 'social media'-kenners die het aandurven hashtags te gebruiken ver buiten de Twittercontext, sta ik het mezelf toch even toe: #FierOpMezelf #IceQueen #OwYeah!




"Sorry, ik zit even met mijn hoofd ergens anders..."

Er zijn zo van die dagen waarop je absoluut niets te doen hebt, simpelweg omdat je niets kan bedenken waarin je nog maar een ieniemienie beetje zin hebt.  Een dikke laag stof verstopt je veel te moeilijk te poetsen meubilair, maar louter de gedachte aan een grondige poetsbeurt doet je migraine alweer oplaaien. En hoewel je kontje en je goed verstopte six pack na een periode vol feestjes en veel te veel eten een uitputtend uurtje lopen of fitnessen ontzettend goed zouden kunnen gebruiken, belemmeren vreemde zwarte vlekken je zicht voor je nog maar één poging hebt kunnen ondernemen om je in je veel te strakke sportoutfit te wurmen.

Anderzijds heb je toch net iets te veel energie (lees: schuldgevoelens) om met een pot Ben&Jerry's in de zetel te kruipen en de één of de andere chick flick op te leggen. Je pijnigt je hersens om een geschikte activiteit te bedenken maar met een originaliteitsvermogen dat ver onder het dieptepunt is gezakt, is het enige aangename dat je kan bedenken een nutteloos bezoekje aan de supermarkt (waar de kans niet onbestaande is dat je 'per ongeluk' op enkele vriendinnen botst). Uiteraard sus je jezelf met de gedachte dat de pot choco wel echt bijna leeg is en dat wat chips en drank in huis halen geen overbodige luxe is, aangezien je nooit honderd procent zeker kan weten of er nog iemand op bezoek komt.

Wel, zo een dagje had ik onlangs. Of toch ongeveer. Hoewel ik mijn kansen op het toevallig tegenkomen van een vriendin op 70% had geschat, was zelfs een verre kennis me niet gegund. Met een boodschappenlijstje dat zich beperkte tot choco, chips en drank was ik uiteraard snel rond en zat er niets anders op dan te plooien voor mijn nutteloos 'ik weet niet wat te doen, maar ik wil eigenlijk ook niets doen'-dagje. Gelukkig kan je op dergelijke dagen rekenen op je niets vermoedende medemens die heel onverwacht - en ook totaal onbedoeld - precies datgene uitkraamt waarover jij de resterende uren kan fantaseren.

Voor wie zich nu even niet meer kan inleven in de situatie, licht ik dit met veel plezier even toe. Zo stond ik daar dus aan de kassa met mijn pot Nutella, twee zakken pickles en drie flessen Fanta, terwijl ik de kassabediende tegen de klant voor mij op een zachte, maar toch duidelijk geïrriteerde toon hoorde zeggen: "Dat is nog vijftig cent te weinig, meneer", waarop hij schuldig en met het schaamrood op de wangen antwoordde: "Sorry, juffrouwke, maar ik zit even met mijn hoofd ergens anders". En BAM, daar was ie dan, helemaal uit het niets, de uitspraak die mijn dag zou goedmaken. 

Zo begonnen mijn hersens eindelijk op volle toeren te draaien. "Ik-zit-met-mijn-hoofd-ergens-anders... Huh?! Wat een gezegde is dat nou weer? Ik ben er met mijn gedachten niet bij, dat ken ik, maar ik zit met mijn hoofd ergens anders, serieus meneer?"  Terwijl ik de niets vermoedende man lichtjes in mezelf begon uit te lachen met zijn beperkte, 'willen maar niet kunnen'-gezegdevermogen, kon ik de toestromende verwarrende, maar o zo hilarische beelden van mensen zonder hoofd niet tegenhouden in mijn gedachten. En ik kon alleen maar denken aan hoe cool het zou zijn mochten wij werkelijk in staat zijn om ons hoofd ergens achter te laten. 

Een bad hair day? Geen probleem, stuur je hoofd naar de kapper, terwijl je lichaam je dagelijkse activiteiten ongestoord verderzet. Een grote fout gemaakt op je werk? So what, gooi je verstrooide koppie even door het raam om af te koelen, terwijl je lijf je mislukking rechtzet. Je sleutels kwijt? Laat je hoofd rustig zoeken, terwijl je lichaam de auto alvast start. Aangezien ik die dag toch niets nuttiger te doen had, bedacht ik alvast een vaste locatie waarnaar ik mijn hoofd zou sturen mocht het me even niet meezitten. En hoewel een onbewoond eiland met parelwitte stranden op het eerste gezicht de meest perfecte, complete ontsnaplocatie leek, kwam ik uiteindelijk terecht bij een veel rustiger plekje: het bos.

Ik kan me perfect inbeelden dat 99% van de mensen die dit lezen - als er überhaupt al iemand is die de moed heeft om tot het einde door te zetten - mijn verhaal complete waanzin vinden. Goed voor jullie hoor, no bad feelings, jullie moeten echt niet geloven hoe rustgevend mijn hoofdelijke boswandelingen al zijn geweest en hoe snel ik ontstrest raakte nadat ik mijn hoofd even op boomrijke avonturen stuurde. Stiekem weet ik gewoon heel zeker dat ik in de toekomst wel meerdere kopjes 'tegen het hoofd zal lopen' in het bos. De vooruitzichten naar mijn eerste hoofdenvriendje zien er alvast uitstekend uit...  


I'm going crazy the pressure gets to me
Between my shoulders on top of my body
There's a great big hole, a mystery
There's a hole where my head used to be
 

En jawel, ook mijn Kieke is intussen al fan...

 

zondag 6 januari 2013

Crazy in love with my PePiPaPu's (Say what?!)


Weken, maanden, jaren, wat zeg ik, decennia lang heb ik het onderste uit de kan gehaald, mijn laatste energieblokjes verstookt en gezocht als een kalf dat de uier van mama koe kwijt was. En jeetjemina, wat was de zoektocht hard en uitputtend! Eerlijk? Op sommige momenten zelfs zo hopeloos dat ik even dacht er de brui aan te geven. Maar de aanhouder wint, zelfs als het op totaal nutteloze, maar o zo begeerde hebbedingetjes aankomt...

Na een bikkelharde strijd, mag ik u - met ontzettend grote fierheid - melden dat ik mijn Perfect Pink Party Pumps ein-de-lijk gevonden heb! 

En zoals dat altijd gaat met de liefde van je leven, kruisten ook zij mijn pad op het moment dat mijn verwachtingen nog lager gespannen stonden dan mijn zenuwen tijdens een übersaaie wielerwedstrijd. Ik kwam mijn PePiPaPu's namelijk tegen in een modemagazine dat ik net naar de stapel 'gelezen en vuilbakready' had doorverwezen.  

Gelukkig ben ik nog geen milligram van mijn lompigheid verloren en stootte ik alle tijdschriften met mijn elleboog op de grond toen ik heel onschuldig van mijn rozenbotteltheetje wilde nippen. En alsof het lot mij na al die strijdvaardige jaren een kleine wederdienst wilde bewijzen, viel mijn nog zuchtende, "oh nee, niet wéér"-blik precies op het kleine kadertje waarin de glitter*pink*pumps van mijn dromen schitterden. Dat drie vierde van mijn overheerlijk kopje thee mee op de grond was beland, kon mij geen snars schelen, er was maar één gedachte die mijn dolgedraaide, overenthousiaste kippenkopje domineerde: "Spaarpot leegmaken en vertrekken, nu direct!" 

Uiteraard was de kous hiermee nog niet af. Zoals in mijn favoriete chick flicks moest ik immers nog worden blootgesteld aan het o zo typische moment van teleurstelling. Zo was ik even vergeten dat ik in mijn zoektocht naar mijn Perfect Pink Party Pumps mijn centjes al had uitgegeven aan iets minder perfecte Pink Party Pumps.  In de overtuiging dat alles altijd goedkomt, zat er bijgevolg niets anders op dan mijn lieve vriendinnetjes een niet zo subtiele cadeauhint te geven voor mijn 22ste verjaardag (kwam die even als geroepen, zeg). En aangezien mijn girlfriends de beste van de wereld zijn, mocht ik nog geen vierentwintig uur na mijn te gekke b-day party mijn Perfect Pink Party Pumps al zo fier als een gieter inlopen in Dendermonde City. 

Hiermee is het nog maar eens bewezen dat de voldoening on-be-schrijf-lijk groot is wanneer je de dingen (ja, ook roze glitterschoentjes!) waarnaar je al zo lang verlangt, eindelijk in je jeukende handjes mag sluiten en nooit meer loslaten. Intussen hebben mijn PePiPaPu's ook de feestdagen met glans doorstaan en het moet gezegd: ze overtreffen mijn allerstoutste dromen!