Ik weet niet goed waarom ik het zo lang heb uitgesteld, maar vandaag is het er dan toch eindelijk van gekomen: mijn niet zo wandelgrage zelve heeft haar tamme lijf verplicht om de COASTAL WALK van Coogee naar Bondi Beach af te leggen. Hoewel ze mij op voorhand hadden laten weten dat het uitzicht magnifiek was, kan ik dit toch niet helemaal beamen. Magnifiek is namelijk een gigantisch understatement voor de fenomenaal prachtige omgeving die ik vandaag heb mogen bewonderen.
Terwijl ik van Coogee naar Clovelly wandelde en dan weer verder richting Bronte en Tamarama om uiteindelijk Bondi te bereiken, kon ik mijn ogen de kost geven met wondermooie kliffen, uiterst gezellige strandjes en een hemelsblauwe Tasman Sea waarvan de golven uiteenbarstten tegen de vele rotsen die de kustlijn rijk is.
En dan zou ik het beste (of ze maar het 'mooiste') nog vergeten te vermelden: de sexy SURFBOYZZZ! En het moet gezegd: ze zijn in het echt nóg heter (lees: bruiner, gespierder en hipper) dan op tv! Hoewel ik dit dolgraag zou willen bewijzen met een geweldige fotoreeks, moet ik jullie jammer genoeg teleurstellen. Ik was namelijk net iets te verlegen om mijn cameralens subtiel voor hun neus te duwen (inderdaad, omdat subtiliteit gewoonweg niet mijn sterkste punt is). Wat in mijn persoonlijk geval niet zo dramatisch is, want hun natte, met zand besprenkelde lijven, fantastische surfbewegingen en strakke pakjes staan immers voor eeuwig en altijd op mijn netvlies gebrand! (sorry hiervoor, Kippie)
Om mijn voetjes na de 6 kilometer lange wandeling te belonen, heb ik nog twee uurtjes uitgerust op het gigantisch grote Bondi Beach. Naar Australische normen was het waarschijnlijk al te koud waardoor er niet zo veel volk op het strand zat, maar ik vond 22 graden en een stralend zonnetje aan een wolkenloze hemel ideaal om mijn handdoek open te gooien en naar nóg meer surfende Aussies te gluren.
Lonely, she is so lonelyyy
Uiteraard zou het nog duizend keer geweldiger zijn mocht ik deze fantastische momenten kunnen delen met iemand. Vandaar dat ik ook ontzettend hard uitkijk naar de komst van mijn Kieke begin juli. Al moet ik toegeven dat het 'alleen zijn' of de 'eenzaamheid' me voorlopig beter bevalt dan ik zelf had verwacht. Met de gedachte dat dit een 'once in a lifetime'-ervaring is, prijs ik me immers ontzettend gelukkig dat ik de kans krijg om dit allemaal te mogen zien, ervaren en meemaken.
En ja, er moet ook gewerkt worden en dat kan soms wel 'n beetje stressy zijn (en eenzaam aangezien jullie ondertussen in jullie nest steken, vuile slaapkoppen!), maar zodra ik mijn pc dichtgooi en mijn beentjes strek richting Coogee, Maroubra of dichterbij in The Spot, stroomt de stress helemaal uit mijn lijf. En intussen denk ik bij mezelf: liever dit alles in mijn eentje ontdekken dan dat ik het nooit in mijn leven zou gezien hebben. Ik ben het namelijk aan mezelf verplicht om van elke seconde dat ik het geluk heb om hier te mogen zijn, te genieten. Wat natuurlijk niet wegneemt dat ik heel vaak denk aan mijn geweldige Kip, allerliefste broerie en zussie, mams&paps en mijn übergeweldige vriendjes en collega's! Maar zoals Fergie het zong: het is tijd om een groot meisje te zijn en die huilt niet, maar beseft wat voor een ongelofelijke geluksvogel ze is...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten