Ik weet niet aan wat het ligt, maar er zijn zo van die dingen die alleen mij lijken te overkomen. Sla ik een praatje met een vreemde man op de bus, dan krijg ik een afscheidsknuffel waar ik bijna mijn bewustzijn van verlies. Probeer ik zo glamoureus als ik kan in 't stad rond te huppelen in mijn übercute, roze rokje, moet een oud vrouwtje me subtiel even waarschuwen dat alle passanten volop zicht hebben op mijn halfblote kont (rok in slip, you know...) En van in de verte een 'kennis' enthousiast toezwaaien probeer ik zelfs al niet meer, omdat de kans te groot is dat het uiteindelijk een totaal ander mens blijkt te zijn.
Met veel plezier (lees: met het schaamrood nog altijd op mijn wangen) mag ik u melden dat ik gisterenavond opnieuw zo'n 'hilarisch' moment heb meegemaakt. Met het weekend voor de deur, trakteerde ik mezelf op een extra lange douche gevolgd door een heerlijk tam avondje in de zetel. Net voor ik me wilde neerploffen, viel mijn frank echter dat mijn was nog steeds in de machine zat. Om schimmeltoestanden te vermijden, zat er niets anders op dan mijn luie kont nog even op te lichten en richting het washok op het gelijkvloers te trekken.
Niet zo bijzonder, hoor ik je al denken. Ware het niet dat ik me uiteraard al had geïnstalleerd in mijn ultracoole, roze pyjama. Met de gedachte dat ik nog nooit eerder een buurman of buurvrouw was tegengekomen in de buurt van het washok, durfde ik het er toch maar op te wagen. Nou ja, hoe groot is de kans eigenlijk? Wel, een pak groter dan ik me had voorgesteld...
Ik trok de deur nog maar achter me dicht en wie wandelt er doodleuk naar beneden? Meneer de Bovenbuurman. Met een verlegen "just gonna pick up some laundry" probeerde ik de situatie nog een beetje recht te trekken, maar aan zijn kikkersmoel te zien (uitpuilende ogen en een glimlach zo breed dat zijn mondhoeken tot aan zijn oren reikten), was het kwaad al lang geschied. Wel, die man zijn dag had ik in elk geval al meer dan goed gemaakt.
Gelukkig bereikte ik verder zonder verrassingen het washok. Mijn vertrouwen was dan ook voldoende groot om (met mijn propere wasmand) opnieuw richting het appartement te vertrekken. Het enige wat door mijn hoofd raasde was: lopen, niet achterom kijken en - in mijn geval het moeilijkste - zeker mijn wasmand niet laten vallen. En het zag er behoorlijk goed uit... voor de eerste drie seconden althans. Zodra ik mijn sleutel echter uit het sleutelgat trok om het washok netjes af te sluiten, werden mijn oren plots aangevallen door een schreeuwende "Hi sweety, how are you doing today?" En daar was buurman nummer twee, hoera! Nu mijn oren van het gebrul even buiten werking waren getreden, leken mijn ogen plots dubbel zo scherp. Hoewel ik deze functie bij mijn subtiele gluurmomenten naar surfende Aussies maar al te graag zou willen inzetten, was dit echt niet het moment. Écht NIET!
Blijkbaar was ik gisterenavond namelijk niet de enige die te lui was om haar pyjama opnieuw om te ruilen voor een fatsoenlijke outfit. Want jawel, daar stond ie dan, mijn buurman, in zijn grijs-zwart, gestreepte pyjama, op amper 30 centimeter van mij vandaan. Mocht er op dat moment een muziekje zijn geweest à la 'Five, six, seven, eight' van Steps, had ik me precies gevoeld zoals op mijn pyjamaparty's vroeger. Aangezien het publiek iets anders was dan in mijn kindertijd, was niet plezier maar wel schaamte het gevoel dat domineerde. Of toch van mijn kant. Meneer de buurman liet het niet aan zijn hart komen. Ondanks mijn knalrode kop, nam hij zelfs uitgebreid zijn tijd om gezellig handjes te schudden en een 'koetjes & kalfjes'-gesprek aan te vatten. In al mijn verbijstering zal het u niet verbazen dat "well, have a good night, honey" het enige is wat ik heb opgevangen. Daarna ben ik zo snel ik kon naar boven gespurt, heb de deur achter mij dichtgetrokken en ben van de ganse avond niet meer uit mijn zetel geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten