Shop till you drop mag je letterlijk nemen in Sydney

Met een zonnetje dat je kamer binnensluipt, is het altijd heerlijk wakker worden in Sydney. Zeker als het ook nog eens toevallig juist weekend is. Goedgemutst (ondanks mijn lege maag) besloot ik zaterdag dan ook om zoveel mogelijk tijd buiten door te brengen. Starten deed ik met een heerlijk ontbijt op een terrasje in The Spot. Aangezien we leven onder het motto 'als je iets doet, kan je het maar beter direct goed doen' koos ik voor een warme chocomelk (met zacht schuimlaagje, héérlijk!) en een vet grote pannenkoek met chocoladesaus, hazelnootjes en bananenschijfjes. Zo lekker heb ik in mijn leven nog nooit gegeten, serieus. Anderzijds ben ik nu wel quasi gedwongen om 'n abonnement op de fitness te nemen, wil ik niet een ganse nieuwe garderobe moeten aanschaffen wegens plotselinge 'spannendheid'.

Soit, om mijn maag wat rust te gunnen, had ik ze beloofd dat we in de namiddag wat zouden chillen op Coogee Beach. Natuurlijk moesten de wolken plots beslissen om mijn lieve, schattige zonnetje te pesten. Verandering van plannen dan maar. Aangezien mijn rijkelijk ontbijt me voldoende krachten had gegeven, ging ik ervan uit dat ik wel sterk genoeg zou zijn om mijn eerste bezoekje aan de winkelstraten te brengen. Verkeerd gedacht dus. Jeetje, wat was me dat?! Zoveel winkels heb ik in mijn hele leven nog niet gezien. Wie in zijn hoofd houdt dat de term shopaholic voor 99 procent toepasbaar is op mij, beseft dat er echt wel heel veel nodig is om mij op winkelgebied van mijn sokken te blazen. Maar het onmogelijke is gebeurd. 

Kwestie van er niet al te stevig in te vliegen, had ik nochtans besloten om kalmpjes aan te beginnen met de Australische Inno, die hier de veel stoerdere naam David Jones heeft. Net zoals bij ons rol je van het ene verdiep naar het andere. Het addertje zit hem echter in de gigantische oppervlakte van elke verdieping. Komt daarbij nog eens kijken dat je via glazen tunnels van het ene gebouw naar het andere kan stappen terwijl je onder je voeten honderden minimensjes ziet wandelen. Terwijl dit aanvankelijk mega cool is, word je het echter zo gauw gewoon dat je na verloop van tijd gewoon niet meer weet waar je bent.

Gevolg? Ik ben -zonder overdrijven, want dat doe ik nooit- minstens VIJF keer verloren gelopen. Serieus VIJF keer dat ik gewoon niet meer wist in welke straat ik was. Wie nu denkt dat dit te wijten is aan mijn beperkt oriëntatievermogen, daag ik uit om hier zelf eens een dagje te komen shoppen. Gelukkig heb ik intussen internet op mijn GSM waardoor ik de weg via Google Maps toch nog iets of wat kon terugvinden. 'k Had het natuurlijk ook gewoon aan mijn duizenden Australische shopvriendjes kunnen vragen, maar dat gênante moment wilde ik mezelf precies liever besparen. 'k Ben namelijk nog altijd aan 't bekomen van mijn blunder tijdens mijn eerste fitnessles, maar daar vertel ik jullie later meer over... (inderdaad, 't ligt nog 'n beetje gevoelig)

Het positieve is dat ik nu meteen een uitvlucht heb om zo snel mogelijk terug te gaan naar de winkelstraten. De aanhouder wint, toch?

PS: De weg naar de kassa's vond ik gelukkig wel, waardoor ik me al 'n hele stapel nieuwigheden heb kunnen aanschaffen, HOERA! In tegenstelling tot het eten, vallen de kledingprijzen trouwens verdacht goed mee. Misschien moet ik maar op dieet gaan en het gewonnen geld anders besteden? Lijkt mij alvast 'n prima idee!