Hoe ik de makkelijkste maaltijd ooit toch kon laten aanbranden

Wie niet kan koken, blijft beter uit de keuken is een raad waar volgens mij heel veel waarheid in schuilt. Wil je er geen puinhoop van maken, kan je hem dus maar beter opvolgen. Tenzij je natuurlijk helemaal in je eentje aan de andere kant van de wereld zit en de kookpotten wel móét bovenhalen wil je eens iets anders naar binnenspelen  dan bokes met Nutella, mandarijntjes of koekjes.

Met dit in mijn achterhoofd, raapte ik al mijn moed bij elkaar om sinds mijn entree in Sydney eindelijk eens een degelijke maaltijd te preparen. Aangezien de eerste keer sowieso wat zoeken is, sprak ik met mezelf af  dat we het menu eenvoudig zouden houden.Veel meer dan wat patatjes met (zelfgemaakte) appelmoes en een stukje kip hadden we niet nodig om op krachten te komen.

Met volle moed begon ik dan maar mijn patatjes en appels te schillen. Op uitzondering van enkele wegspringende stukjes schil, liep alles op wieltjes. Tijd om de kookplaten in gang te zetten dus. En precies daar liep het mis. Aangezien ik voor de veiligheid voor boter had geopteerd in plaats van olie, kwamen er deze keer (gelukkig!) geen brandwonden aan te pas. Wel de kookplaten zelf vonden het stukjes appel in een pot. Doordat ik iets te veel tijd had verspild tijdens het schillen, was intussennodig om roet in het eten te gooien. Letterlijk dan.

Terwijl de patatjes rustig in hun kommetje lagen te pruttelen, wierp ik ook mijn heerlijk zelf gesneden mijn afgesproken Skype-uurtje echter aangebroken. "Gelukkig kunnen vrouwen twee dingen tegelijk", dacht ik bij mezelf. Met een zelfverzekerde blik verliet ik bijgevolg de keuken en vatte ik het gesprek aan met mijn Kieke. Zoals gewoonlijk vloog de tijd voorbij en raakte ik, inderdaad, het uur uit het oog.

Terwijl ik gezellig mijn eerste ervaringen met de grote stad deelde met mijn Kip, hing er plots een verdacht geurtje in de lucht. Hoewel ik nog hoopte dat de verbrande geur, inclusief rook, van de buren kwam, werd ik snel met mijn neus op de feiten gedrukt: van mijn netjes zelfgesneden appeltjes bleef niet veel meer over. Hun smakelijke geelbruine velletje had plots een dikke, zwarte laag gekregen, om nog maar te zwijgen van hun toenemende plakintensiteit. Ondanks een half uurtje schrapen, bleken alle stukjes uiteindelijk rijp voor de vuilbak en zat er niet veel anders op dan de appelmoes van mijn menu te schrappen...

Bleef er over: patatjes, kip, sla en tomaten. Toch ook niet slecht, hé?

Voor iemand anders het zegt: ja, die gepaneerde kip is ook aan de zwarte kant... Gelukkig steekt de vriezer vol waardoor ik nog genoeg kansen krijg om mezelf bij te scholen, olé!