Quality time met de kettingzaag

Een thesis die maar niet afgeraakte, vier maanden Sydney, drie weekjes LA... Ik weet dat jullie bezorgd zijn en zo, maar voor zij die net als de tientallen voorgangers nog van plan zijn de o zo geweldig populaire vraag te stellen, hier alvast mijn antwoord: "Nee, ik heb mijn Kieke niet veel gezien de laatste tijd. Maar ja, ik ben bereid daaraan te werken. Beloofd. Echt waar."

Met het goede voornemen op mijn handpalm geschreven (snelle vergeter, je weet wel), stuurde ik hem maandagmiddag een sms'je met de eenvoudige vraag: "Quality time?" Om hem een idee te geven van de activiteiten die ik in gedachten had, zette ik er nog een dikke, vette knipoog achter (en nee mams, het is niet wat je denkt). Ondanks die boot van een gsm, moet ik van mijn Kieke nooit snel een antwoord verwachten. Behalve maandag dan. Nog voor ik kon controleren of mijn berichtje al was afgeleverd, liep zijn respons al binnen: "Oké, kom maar af. En trek iets aan dat vuil mag worden..."

"Hmm, interessant", dacht ik bij mezelf (nee mams, nog steeds niet wat je denkt) en ik repte me naar mijn kleerkast. No way dat ik één van mijn roze outfits zou laten besmeuren. Sportkledij daarentegen kan meestal wel tegen een stootje (en wordt op die manier ook eens gedragen). En zo werd de meest afschuwelijke, kakikleurige joggingbroek uit mijn kast genomineerd tot kledingstuk van de dag, of toch van de namiddag. In combinatie met een gratis reclameshirt en bruinachtige pull met stoere kap, zag ik er slechter uit dan de meeste celebrities zonder make-up. Maar bon, eens je vijf jaar samen bent, kijk je heel af en toe wel eens verder dan het uiterlijk. Omdat ik daar zelf geen snars van geloof, had ik voor de zekerheid toch wat cosmetica losgelaten op mijn gezicht.

De nieuwsgierigheid moet gigantisch geweest zijn, want ik durfde het zowaar aan om tot in vierde (!) versnelling te schakelen tijdens de rit naar het grootste boerengat ter wereld . En daar trof ik hem dan aan, mijn Kieke, gehuld in een nog lelijkere outfit dan de mijne. Al was er iets heel anders dat mijn aandacht trok.

- Schaaat, waarom ligt er een kettingzaag in het gras?
* Ahaa, omdat wij gaan hout zagen!
-  Haha, tuurlijk... Wat gaan we nu doen?
* Ik zeg het toch: hout zagen.
- Meent gij da nu?!
* Jij wilde toch nieuwe dingen leren?
- Ja, nuttige dingen. Niet iets wat je sowieso aan je vent kan doorspelen.

Vijf jaar geleden zou hij het nooit gedaan hebben, maar nu negeerde hij mijn gezaag (ha-ha-ha) compleet en hij stapte richting werktafel met ernaast een gigantische stapel houten balken die schreeuwden om in stukken gezaagd te worden. En daar stond ik dan, met mijn oor- en oogbeschermers in de hand, te wachten tot hij het bevrijdende "moppiiiieee" zou uitschreeuwen. Maar het bleef stil. "Shit, zeg", dacht ik bij mezelf, "'t is voor serieus deze keer." 

[Nou, hij moet echt niet denken dat ik zijn slaafje ga spelen. Ik heb wel wat beters te doen... ...Hmm, ik kan precies niet direct iets bedenken. Maar toch: ik ga niet helpen! NIET zeg ik!*]

...

[Och, even helpen, is nu ook weer niet zó erg. En met een beetje geluk verbrand ik ondertussen nog wat calorieën.... Eigenlijk heeft samen klussen wel iets romantisch, niet? In een film zou het sowieso op een plezierige manier eindigen...]

- I'm in, babe!
* Super! Geef mij die houten balken maar aan en stapel de gezaagde stukjes op elkaar.
- Kan ik nog de babykarweitjes uitvoeren ook. Geweldig! 
* Zaag jij dan, hé. 

Slechtste. Plan. Ooit. Niet alleen had ik geen flauw idee hoe ik dat ding aan de praat moest krijgen (waarom heeft een kettingzaag dan ook én een beveiliging én twee startknoppen?!), ik geraakte gewoon niet door die balk heen. Het beste dat ik eruit wist te halen, was een sneetje van amper twee centimeter dat bovendien nog eens verschikkelijk scheef zat. Alsof de afgang nog niet groot genoeg was, besloot de kettingzaag zich ook nog eens tegen mij te keren door plots opvallend veel rook te produceren.

- Sech kip, wat zou je ervan denken om terug te wisselen?
* Strak plan.

En ik hielp met een big smile verder. Blij om het bewijs dat ik absoluut niet kan zagen. Euforisch om het gevoel dat ik met niemand op deze aardbol mijn stommiteiten liever deel dan met mijn Kieke. Maar geen paniek, de volgende keer kies ík hoe we onze quality time invullen. En reken maar dat mijn overvolle, veel te rommelige kleerkast erbij betrokken zal worden.