woensdag 16 oktober 2013

Mijn drie kinnen en ik op fotoshoot

Chocolade? Niet meer dan 100 gram per dag (tenzij de vervaldatum akelig dichtbij komt of mijn vetmestende zus een nieuwe lading overheerlijke pralines heeft gefabriceerd). Sport? Minstens drie keer per week (tenzij het toevallig begint te (mot)regenen als ik op het punt sta om te vertrekken of de kat net dan mijn sportschoenen heeft gebombardeerd tot favoriete speeltje). Ontschminken? Elke avond voor ik in mijn nestje kruip (tenzij ik zo moe ben dat ik eindig met tandpasta rond mijn ogen en ontschminker in mijn mond). En water? Minstens vijf flesjes per dag (tenzij ik zoveel chocolade heb gegeten ter compensatie van het eindeloze verdriet om de 'uitgestelde' sportsessie dat mijn maag me zelfs de puurheid van H2O ontzegt).

Pralines net niet zo groot als de afschuwelijk gore puisten op mijn kin

Zoals jullie kunnen lezen, m'n allerliefste lieverdjes, neem ik elke goede raad, elk levensreddende advies of elke tip, hoe miniem ook, om afschuwelijk gore puisten te voorkomen, voor de volle honderd procent au sérieux. En waarom? Compleet voor niks. Net op de dag dat ik eens geen marginale selfie moet maken om me een beetje fotomodel te voelen, maar professionele fotografen (*) staan te wachten (of toch eentje) om mijn in roze gehulde lijf op de gevoelige plaat vast te leggen... BAM: twee gigantische puisten onder mijn lip, groot genoeg om zelfs mijn net ontwaakte zelve even te doen twijfelen of ik de dag ervoor ook al drie kinnen had. 

Uitpitsen? "Nee gij, mag je nooit doen!" En ze er met mijn samuraizwaard afsnijden is naar 't schijnt ook niet zo'n geweldig idee. Zat er natuurlijk niets anders meer op dan een hele stofwolk over mijn gezicht te laten razen, gecombineerd met een wonderbaarlijk laagje fond de teint, voldoende dik om mijn driedubbele kin weg te toveren, net niet dik genoeg om ook mijn ogen en neus geheel onzichtbaar te maken. Dan kom ik ter plaatse met in mijn onzekere hoofd het voorzichtige vermoeden dat ik er nu wel voldoende presentabel uitzie, jupla, stond de schminkster al met haar borsteltje te zwaaien om mijn gezicht nog wat extra bij te poederen. Mocht iemand zich ooit al hebben afgevraagd of zenuwen die verstopt liggen onder een schminklaag van minstens 20 centimeter nog steeds intact zijn, het juiste antwoord is "ja".

Grote lefgozer als ik ben, durfde ik de foto's uiteindelijk (nog) niet zelf te bekijken, maar als ik de fotograaf mag geloven, zat er wel "iets bruikbaar" tussen. Als mijn driedubbele kin nog geen geldig argument was om mijn hoop te vestigen op een verantwoord gebruik van een beetje Photoshop links en rechts, deed zijn opmerking die hoop naar ongekende hoogtes reiken. Al was er ook bijzonder goed nieuws. Zo had ik de perfecte uitvlucht om mezelf die avond te trakteren op een vijfdubbele portie chocolade, door te spoelen met 87 liter warme chocomelk. Met de laag schmink die op mijn gezicht lag, moest ik mij de komende 65 dagen immers niet langer zorgen maken over het onverwachte bezoek van enkele schattige puistjes. 


-------
(*) No worries, cutie pies, mijn FB-pagina zal binnenkort niet volstaan met onherkenbare, overgeposeerde, duckfacekiekjes van mezelf. Wel werden de foto's genomen voor mijn gloednieuwe (!) job, waar ik jullie (hopelijk zo snel mogelijk) veel meer over vertel. Oew yeah, I'm excited!!

1 opmerking:

  1. Blij dat het goed afgelopen is! En vooral echt leuk geschreven :-)

    BeantwoordenVerwijderen