Moekiiieee, ik wil een kangoeroe!

Of het nu komt omdat ze zo onbereikbaar ver zijn of omdat Skippy onze hoofden helemaal zot heeft gemaakt toen we nog schattige, naïeve kindertje waren, ik weet het niet. Wat wel met duizend procent zekerheid kan gezegd worden is dat ie-de-reen gek is op kangoeroes en aanverwanten. Terwijl de ene dit op een subtiele manier duidelijk maakt, beginnen anderen kangoeroewijs in het rond te stuiteren zodra ze er eentje in het vizier krijgen. Het zal je weinig verbazen, maar ik behoor met elke vezel van mijn lijf tot de tweede groep, zo werd gisteren wel duidelijk tijdens mijn bezoekje aan het Featherdale Wildlife Park in Sydney.

Na 22 jaar wachten, is het gisteren immers eindelijk gebeurd: ik heb mijn allereerste kangoeroes gezien. Wie dacht dat ik in mijn normale doen al behoorlijk freaky uit de hoek kan komen, had me toen moeten bezig zien. De vreugde die deze beestjes in mij naar boven brachten toen ze vrolijk in het rond huppelden was zo magisch dat ik begon te lachen als een zesjarig meisje dat voor de eerste keer in haar leven op de paardenmolen mocht. 

Alsof mijn dag alleen al bij het kijken naar deze lieverdjes nog niet geslaagd genoeg was, mocht ik de schattige kangoeroes en wallaby's ook nog aaien en eten geven. Dat laatste mag je heel letterlijk nemen.  Met hun koddige snoetjes kwamen ze het hoopje grasachtige voederkorreltjes uit mijn hand eten. Kwestie van hun evenwicht niet te verliezen, lieten ze ondertussen hun zachte pootjes rusten op mijn handpalmen. Jeetje, ik smolt gewoon, niet normaal, on-be-schrij-fe-lijk!

Met een euforisch gevoel dartelde ik op het einde van mijn bezoekje nog even rond in de souvenirshop. En precies dan, op het moment dat ik het helemaal niet meer verwachtte, vroeg een lieve meneer of ik zijn babykangoeroe even wilde vasthouden. Euh, du-huh! Net als bij een menselijk kindje, voelde ook deze kleine spruit zich behoorlijk hard aangetrokken tot mijn krullenbol. In plaats van kleine vingertjes waren het nu echter superzachte pootjes die op een wip vast kwamen te zitten in mijn haardos. In tegenstelling tot lichte ergernis, voelde ik  nu echter een warme, liefdevolle gloed vanbinnen. Vandaar dat ik het nu zo ongeveer 99 procent zeker weet: mocht ik ooit terugkomen als dier, ben ik sowieso een mamakangoeroe met een kleine joey in mijn buidel!

Toen de gids even niet opkeek, heb ik nog geprobeerd de lieve baby te ontvoeren. Zonder succes, helaas. Nou, in mijn dromen zal ie zeker nog regelmatig opduiken, dat staat vast!