Van Anne Geddes afbeeldingen tot mijn eerste blog

Houdt het ooit op? Amper tweeëntigjaar ben ik en by al getuige van een mooi stukje computerhistorie. De floppy’s heb ik net gemist, maar vanaf de diskette ben ik helemaal mee. Al is die ‘helemaal’ wel zwaar overdreven, want wie vandaag de computermarkt van a tot z beheerst, kan niet anders dan een gigantisch grote computernerd zijn. 

Na diep geploeter in mijn jonge (maar toch al vergeetachtige) geheugen, duiken mijn eerste computerherinneringen weer op. Na maanden hard zagen, slaagde mijn grote broer erin om zo’n prachtige, grote, grijze bak in onze woonkamer te introduceren.  Ook voor zijn ‘kleine zusjes’ zaten er heel wat voordelen aan verbonden (wat naast “ik heb het nodig voor school” één van zijn sterkste argumenten was). Zo overhandigde hij zijn zusjes fier een diskette gevuld met de mooie babyprentjes van Anne Geddes. “Kunnen we die fotootjes afprinten en ophangen in onze kamer?”  –“Uiteraard!”  Iedereen tevreden dus en de grote, lompe bak werd onmiddellijk goedgekeurd.

Al gauw kreeg de grote broer spijt dat hij de machine zo had aangeprezen, want ze ontpopte zich tot de aanleiding van een zo goed als dagelijkse discussie. De zusjes ontdekten snel dat de computer veel meer te bieden had dan louter de diskettes. Ze wedijverden om de hoogste score te behalen met de ‘ik hou van rekenen’ en ‘ik hou van taal’-spelletjes. En het eerste internet des huize broer en zusjes zorgde voor nog veel meer ‘het is aan mij! neen het is aan mij’-momenten. Bovendien legden de mama en papa een forse  gebruikslimiet op, want het verbruikte internet moest nog per minuut betaald worden.

Het jongste zusje ging verder op ontdekking en chatte stiekem met een klasgenootje via het MSN account van haar grote broer. Eens de tijd gekomen was om naar de ‘grote school’ te gaan, mocht ze een eigen e-mailadres aanmaken. De Encarta cd-rom moest plaatsruimen voor de online zoekmachine Google en de computer groeide uit tot  een dagelijkse activiteit.  De informaticalessen wierpen vruchten af en  de computer werd steeds meer ingezet. Taken werden gemaakt via Word, zodat de leerkrachten  een mooi geprinte versie ingediend kregen (behalve dan die enkele ‘antieke’ leerkrachten die  bleven hameren op de ‘vooroorlogse’ pen en papier traditie).

Het jongste zusje maakte voor het eerst kennis met een social network  toen ze een  Netlogaccount aanmaakte. Zoals het een grote broer betaamt, waarschuwde hij zijn zusje voor eventuele misbruiken (valse profielen,…).  Ze versleet uren op de site tot haar vrienden plots niet konden zwijgen over alweer een nieuwe hype. Facebook had zijn intrede gedaan en wie mee wou zijn, kon er niet aan ontsnappen. Het jongste zusje ruilde haar netlogprofiel snel in voor een  facebookaccount en ze leerde beetje bij beetje  nog veel meer websites en applicaties kennen, zoals YouTube, elektronische leerplatformen, enz. 

Het jongste zusje ben ik. Een jonge vrouw die elke dag verstomd staat van de toenemende applicaties en mogelijkheden die een computer te bieden heeft. Had ik op tienjarige leeftijd ooit kunnen denken dat ik onlangs mijn eerste tweet zou posten? Uiteraard niet. En als ik binnen tien jaar terugkijk op mijn nieuwe computer- en internetervaringen, zal ik opnieuw versteld staan. Ook op dit moment sta ik voor een nieuwe internetuitdaging: mijn eerste blog. Benieuwd of er iemand geïnteresseerd zal zijn in de typsels van een twintigjarige studente waarvan er dertien in een dozijn zijn…

PS:  De grote broer en zijn zusjes moeten gelukkig niet meer strijden om die grote, grijze bak, want die heeft plaats geruimd voor drie draagbare computers (inderdaad, laptops), waarop ze elk naar believen kunnen werken en vooral verder ontdekken. Dat ze nog lang en gelukkig mogen leven.