"Sorry, ik zit even met mijn hoofd ergens anders..."

Er zijn zo van die dagen waarop je absoluut niets te doen hebt, simpelweg omdat je niets kan bedenken waarin je nog maar een ieniemienie beetje zin hebt.  Een dikke laag stof verstopt je veel te moeilijk te poetsen meubilair, maar louter de gedachte aan een grondige poetsbeurt doet je migraine alweer oplaaien. En hoewel je kontje en je goed verstopte six pack na een periode vol feestjes en veel te veel eten een uitputtend uurtje lopen of fitnessen ontzettend goed zouden kunnen gebruiken, belemmeren vreemde zwarte vlekken je zicht voor je nog maar één poging hebt kunnen ondernemen om je in je veel te strakke sportoutfit te wurmen.

Anderzijds heb je toch net iets te veel energie (lees: schuldgevoelens) om met een pot Ben&Jerry's in de zetel te kruipen en de één of de andere chick flick op te leggen. Je pijnigt je hersens om een geschikte activiteit te bedenken maar met een originaliteitsvermogen dat ver onder het dieptepunt is gezakt, is het enige aangename dat je kan bedenken een nutteloos bezoekje aan de supermarkt (waar de kans niet onbestaande is dat je 'per ongeluk' op enkele vriendinnen botst). Uiteraard sus je jezelf met de gedachte dat de pot choco wel echt bijna leeg is en dat wat chips en drank in huis halen geen overbodige luxe is, aangezien je nooit honderd procent zeker kan weten of er nog iemand op bezoek komt.

Wel, zo een dagje had ik onlangs. Of toch ongeveer. Hoewel ik mijn kansen op het toevallig tegenkomen van een vriendin op 70% had geschat, was zelfs een verre kennis me niet gegund. Met een boodschappenlijstje dat zich beperkte tot choco, chips en drank was ik uiteraard snel rond en zat er niets anders op dan te plooien voor mijn nutteloos 'ik weet niet wat te doen, maar ik wil eigenlijk ook niets doen'-dagje. Gelukkig kan je op dergelijke dagen rekenen op je niets vermoedende medemens die heel onverwacht - en ook totaal onbedoeld - precies datgene uitkraamt waarover jij de resterende uren kan fantaseren.

Voor wie zich nu even niet meer kan inleven in de situatie, licht ik dit met veel plezier even toe. Zo stond ik daar dus aan de kassa met mijn pot Nutella, twee zakken pickles en drie flessen Fanta, terwijl ik de kassabediende tegen de klant voor mij op een zachte, maar toch duidelijk geïrriteerde toon hoorde zeggen: "Dat is nog vijftig cent te weinig, meneer", waarop hij schuldig en met het schaamrood op de wangen antwoordde: "Sorry, juffrouwke, maar ik zit even met mijn hoofd ergens anders". En BAM, daar was ie dan, helemaal uit het niets, de uitspraak die mijn dag zou goedmaken. 

Zo begonnen mijn hersens eindelijk op volle toeren te draaien. "Ik-zit-met-mijn-hoofd-ergens-anders... Huh?! Wat een gezegde is dat nou weer? Ik ben er met mijn gedachten niet bij, dat ken ik, maar ik zit met mijn hoofd ergens anders, serieus meneer?"  Terwijl ik de niets vermoedende man lichtjes in mezelf begon uit te lachen met zijn beperkte, 'willen maar niet kunnen'-gezegdevermogen, kon ik de toestromende verwarrende, maar o zo hilarische beelden van mensen zonder hoofd niet tegenhouden in mijn gedachten. En ik kon alleen maar denken aan hoe cool het zou zijn mochten wij werkelijk in staat zijn om ons hoofd ergens achter te laten. 

Een bad hair day? Geen probleem, stuur je hoofd naar de kapper, terwijl je lichaam je dagelijkse activiteiten ongestoord verderzet. Een grote fout gemaakt op je werk? So what, gooi je verstrooide koppie even door het raam om af te koelen, terwijl je lijf je mislukking rechtzet. Je sleutels kwijt? Laat je hoofd rustig zoeken, terwijl je lichaam de auto alvast start. Aangezien ik die dag toch niets nuttiger te doen had, bedacht ik alvast een vaste locatie waarnaar ik mijn hoofd zou sturen mocht het me even niet meezitten. En hoewel een onbewoond eiland met parelwitte stranden op het eerste gezicht de meest perfecte, complete ontsnaplocatie leek, kwam ik uiteindelijk terecht bij een veel rustiger plekje: het bos.

Ik kan me perfect inbeelden dat 99% van de mensen die dit lezen - als er überhaupt al iemand is die de moed heeft om tot het einde door te zetten - mijn verhaal complete waanzin vinden. Goed voor jullie hoor, no bad feelings, jullie moeten echt niet geloven hoe rustgevend mijn hoofdelijke boswandelingen al zijn geweest en hoe snel ik ontstrest raakte nadat ik mijn hoofd even op boomrijke avonturen stuurde. Stiekem weet ik gewoon heel zeker dat ik in de toekomst wel meerdere kopjes 'tegen het hoofd zal lopen' in het bos. De vooruitzichten naar mijn eerste hoofdenvriendje zien er alvast uitstekend uit...  

I'm going crazy the pressure gets to me
Between my shoulders on top of my body
There's a great big hole, a mystery
There's a hole where my head used to be 

En jawel, ook mijn Kieke is intussen al fan...