My big fat onesie reality

Wat het verschil is tussen een marginale, paarse (!) pyjama van Chicken Run en een übercoole onesie vol koeienvlekken? Véél. Zoals dat ik mijn Kieke al veel te lang toesta te slapen in dat misbaksel terwijl ik al een half jaar aan het zagen ben om “please, please, 1 keertje maar” te mogen indommelen in mijn geliefde vlekkenpakje dat ik zowat in mijn eentje verantwoordelijk ben voor de beslissing om 6.000 nieuwe bomen te planten in Buggenhoutbos.

Gelukkig, o zo gelukkig, was het gisteren kerstavond: dé periode bij uitstek om subtiel misbruik te maken van de bijzondere toegeeflijkheid van onze geliefden. Aangezien ik mijn Kieke al zo ver had gekregen om mij te vergezellen naar de middernachtmis (*) schatte ik mijn kansen ontzettend ruim in om weldra de beste nacht van mijn leven tegemoet te gaan in mijn ultrazacht, bijzonder ruimzittend, oversexy koeienpakje. Met een licht geïrriteerde “komaan schat, meent ge dat nu echt?” dreigde het bijna mis te lopen, tot ik vol overtuiging vertelde hoe ik geen enkele andere mogelijkheid zag dan mij te verkleden als koe om zo mijn ultieme medeleven te betuigen aan die arme os en ezel die de rest van de nacht moesten doorbrengen in een ijskoude kerststal. (Note to self: meligheid werkt. Altijd.)

Weet je wat hatelijker is dan een lief dat je nooit gelijk geeft? Een lief dat toegeeflijk is op de verkeerde momenten. Voor wie net als ik overtuigd is (was dus) dat een animal onesie het meest comfy kledingstuk op aarde is: dat is niet, ik herhaal, NIET het geval! Eerst en vooral: dat dierenhoofd. Gebruik je het als kap, schrik je binnen het uur wakker met verstikkingsverschijnselen zodra je het aandurft je op je zij te draaien. Laat je het hangen, word je even goed binnen het uur wakker met een nek die zo stijf is als de stenen beeldjes in je kerststal. En hoe zalig je het ook mag vinden dat het pak lekker ruim zit aan je belly (en nog ietsje lager ook), wees maar zeker dat je in het midden van de nacht badend in het zweet wakker schiet door de afschuwelijke gedachte plots met kilo’s veloverschot te kampen.

Maar het allerergste is en blijft ongetwijfeld de morning after. Dringend pipi doen: vergeet het. Tegen de tijd dat je al die knoopjes hebt open gekregen, ben je zo zenuwachtig dat je van pure miserie steunend op vier poten achter een boom in de tuin kruipt. En naar die enthousiaste ochtendbegroeting van je hond – die jankend met zijn staart tussen zijn benen afstand neemt van zijn monstrueuze baasje – kan je ook al fluiten. Maar het meest afschuwelijke? Wakker worden met de lieftalligste woordjes ooit: “Goeiemorgen koei, tijd om gemolken te worden”. Hilarisch. Echt hilarisch. 

Liefste Chicken Run, mocht het nog niet duidelijk zijn: je bent en blijft het enige misbaksel in onze slaapkamer.



(*) Omdat er niets zo geweldig is als meneer pastoor in het midden van de nacht naar het altaar te zien wandelen met een stenen babyjezus in zijn armen. En nog veel beter: de first true love van je favoriete girl friend voor de allereerste keer ontmoeten in een kerk. Jullie hebben mijn zegen, cutiepaajz!